Wereldkampioenschappen zeilen: Afrikanen met Olympische dromen

Het strand in Den Haag staat vol met atleten van over de hele wereld die hun kajaks en uitrusting verzorgen voor de Wereldkampioenschappen zeilen.

Tussen de menigte maken de Angolese Joao Artur en Felipe Andre hun boten klaar – twee van de weinige Afrikaanse zeilers die in Nederland strijden.

Met zes dagen intensief werk in het verschiet, is het essentieel om de zaken goed te doen.

“De grootste uitdaging is het verschil in het weer”, vertelde Andre, 25, aan BBC Sport Africa.

“In Luanda trainen we in de baai, niet offshore waar grote golven zijn.”

Niet ver daarvandaan lacht de Marokkaan Adel Amrati terwijl hij om zich heen kijkt.

“Het is de droom van iedereen die je hier ziet om naar de Olympische Spelen te gaan”, zegt de 40-jarige.

Deelname aan het WK is enorm voor alle deelnemers in Den Haag, maar ook een stap op de hoopvolle weg naar Parijs 2024.

Topzeillanden komen naar dergelijke evenementen met grote teams vol training en managementondersteuning, terwijl deelnemers uit kleinere landen vaak alleen reizen.

Bij deze gelegenheid hebben Artur, Andre en Elamrati, evenals matrozen uit Mozambique, Samoa, Fiji, India en elders, echter extra steun.

Ze maken allemaal deel uit van het World Sailing Program van de Verenigde Naties – ontworpen om ervoor te zorgen dat de sport een impact heeft buiten de traditionele gebieden.

“Wat we proberen te doen, is deze mensen dezelfde steun geven die andere landen hier hebben”, zegt Catherine Duncan van World Sailing.

“Zij zijn vaak de enige mensen die naar het evenement reizen, dus we proberen een groep van deze zeilers op te bouwen en hen waar mogelijk te voorzien van training, logistieke en financiële ondersteuning, zodat ze hier kunnen komen en met de besten kunnen strijden.”

Artur, Andre en Elamrati strijden in de ILCA 7-klasse – een van de meest populaire zeilevenementen (voorheen laser).

Het is een bijboot voor één persoon, en terwijl de deelnemers hun eigen zeil en touwen meebrengen, krijgt elke deelnemer een basisromp toegewezen door de organisatoren.

Het gaat dus meer om de zeiler dan om hun uitrusting, zegt een van de instructeurs die met Afrikanen werken, de Brit John Emmett.

Emmett heeft eerder olympische gouden medaillewinnaars gecoacht, maar hij zegt dat het erg bevredigend is om te werken met zeilers die niet regelmatig getraind worden – omdat hij het verschil kan zien dat het maakt.

“Je voelt je een geweldige coach, omdat je in korte tijd enorme verbeteringen kunt aanbrengen”, zegt hij.

Amraty heeft net een plaats op de Olympische Spelen van Tokio in 2020 gemist en zegt dat de extra hulp deze keer het verschil kan maken.

“Je moet je zeilen en je technische niveau verbeteren, en dat kan je niet alleen”, zegt El Maghraby.

“Dit is de kans die we hebben – om toegang te krijgen tot al deze dingen.”

Het is ook een leermoment, vooral voor Artur, die op 21-jarige leeftijd aan het andere einde van zijn zeilcarrière zit.

“We hebben enkele van de beste coaches ter wereld die met ons samenwerken”, legt hij uit.

“Dit is een kans voor ons om te trainen met andere atleten en talenten, en dan te concurreren. We kunnen leren en dan thuiskomen en anderen lesgeven. Dat is het belangrijkste.”

Angola is van oudsher een van de sterkste zeilnaties in Afrika geweest, en Artur en Andre zeggen dat de volgende generatie al haar intrede doet op het continentale toneel.

Maar de middelen zijn schaars, ondanks de goede steun van hun clubs en de zeilfederatie van het land.

“Ik hoop dat de federatie nieuwe zeilers blijft steunen en we zullen zeker herhalen wat we hier leren”, zegt Artur.

Al-Amrati is het ermee eens dat de strijd om middelen de sleutel is tot de ontwikkeling van de sport op het hele continent.

“Zeilen is een kleine gemeenschap en we moeten de aandacht trekken van de autoriteiten, de sponsors en de mensen die de beslissingen nemen.

“Als je naar regatta’s of trainingsclinics moet, is dat erg duur. [But with investment] Het kan heel snel gaan. Ik weet dat als ik hulp krijg, ik snel beter zal worden.”

De uitdagingen waarmee zeilers uit landen waar de sport als minder ontwikkeld wordt beschouwd, worden geconfronteerd, worden geïllustreerd door het geval van Mozambique’s Aldu Lino en Denis Barrick die strijden in de 470-klasse, een tweepersoons bijboot.

Maar in tegenstelling tot de concurrenten van ILCA moeten de matrozen op de 470 voor hun eigen boot zorgen – en Lino en Parreque kwamen niet op tijd aan.

In plaats van te racen tegen de beste spelers ter wereld, blijven ze staan ​​op het Haagse strand.

“Het is triest, maar nu probeer ik gewoon met andere zeilers te praten en wat ervaring van hen op te doen”, zegt Leno, in een poging optimistisch te blijven.

“[But] Het is anders dan op het water zijn.”

Er zijn meerdere manieren om je te kwalificeren voor de Olympische Spelen, wat misschien de reden is waarom veel Afrikaanse landen – zoals Zuid-Afrika en Egypte – niet vertegenwoordigd zijn in Nederland.

Alleen de beste runners-up boeken via het WK een plek in Parijs.

Daarom richten Afrikanen zich meer op de kwalificatieregatta van het continent, die over een paar maanden in Egypte zal plaatsvinden.

Maar ook daar zal de concurrentie moordend zijn.

“In ILCA 7 zullen er ongeveer 30 zeilers op zoek zijn naar slechts een paar plekken, dus het is erg moeilijk om je te kwalificeren”, zegt Andre.

Hij zou graag meer plaatsen voor Afrika willen zien, hoewel er andere wegen zijn – waaronder een plek gereserveerd voor opkomende landen en een zogenaamde “laatste kans regatta” die de laatste plaatsen zal uitdelen.

Andre zou ook graag zien dat zeilen terugkeert naar de Afrikaanse Spelen.

Voorlopig zijn hij en zijn mede-Afrikanen gefocust op hun concurrentie voor de kust van Nederland – in de hoop nu furore te maken en zoveel mogelijk te leren voor de toekomst.