Wat dacht Carl? Toen ik maandagavond in zwart-wit de stroom Lagerfeld-a-likes de trappen van de Met zag beklimmen, was het moeilijk om me niet af te vragen.
Ja, de dresscode werd opgelegd aan de avond “ter ere van Karl”, de avond zelf ter ere van de opening van de tentoonstelling Fashion Institute gewijd aan het werk van de ontwerper. Ja, meneer Lagerfeld heeft van zichzelf een karikatuur gemaakt, met zijn uniform van zwarte spijkerbroek, witte coltrui, zwarte blazer, vingerloze handschoenen, zwarte zijden stropdassen en zwarte zonnebrillen. En ja, het feest zelf ziet er vaak uit als een high-fashion kostuum, met gasten die elkaar proberen te overtroeven in opvallende loterijen.
Maar de heer Lagerfeld, die de ceremonie zeven keer heeft bijgewoond en één keer mede-gastheer was, in 2005 toen het onderwerp Chanel was, was ook een man die geen vrachtwagen had om achterom te kijken, en verklaarde ooit: “Ik weet niet” Ik wil al die oude jurken niet zien”, desgevraagd voor een eerdere overzichtstentoonstelling van zijn werk. En dit was een feest vol oude jurken. (Voor een keer een positieve verandering ten opzichte van wat er in het verleden ook is gebeurd.)
Vintage was overal: een mintgroene Chanel uit 1988 op Penélope Cruz, co-host, en een witte Chanel Princess-jurk uit 1992 op Dua Lipa, een andere co-host; een Chanel-jurk uit 1993 op Margot Robbie en een roze en zilveren Chanel-jurk uit 2010 op Naomi Campbell; Nicole Kidman heeft zelfs de gevederde Chanel-outfit nagemaakt die ze in 2004 droeg in een advertentiecampagne voor het merk. Chloe is ook vintage: een opnieuw ontworpen viooljurk, oorspronkelijk ontworpen door Mr. Lagerfeld in 1983, voor Olivia Wilde en een opnieuw ontworpen douchejurk uit dezelfde collectie, nieuw leven ingeblazen voor Vanessa Kirby.
en Fendi, met dank aan Lila Moss Hack in 2018 couture – ‘vintage’ is tegenwoordig een onderling verwisselbare term – en Suki Waterhouse in een gebloemde jurk uit de collectie van voorjaar 2019. (Kijken naar de rode loper voelde een beetje als een schattenjacht door de modegeschiedenis : raad het seizoen!) Dat is recyclen voor jou.
Wat geweldig was, was hoe goed alles eruit zag. In sommige opzichten was de toewijding van de dresscode van de avond aan meneer Lagerfeld een kans om te resetten, een opening voor het publiek om belachelijke verleiding te vermijden en terug te keren naar elegantie.
De ontwerper geloofde immers in moeite doen. (Hij spotte ooit met joggingbroeken als ‘een teken van nederlaag’.) En dat deden veel van de gasten ook. Vergeleken met recentere festivals als “Camp” en “Heavenly Bodies” werd het kitsch-element beduidend ondergewaardeerd.
Er waren natuurlijk een paar opmerkelijke uitzonderingen, met name de iconische portretten van Choupette: Jared Leto, in volledig wit Berman-kostuum (later veranderd in een zwart pak en cape); Doja Cat draagt een Oscar de la Renta kattenjurk bedekt met parels en veren en gezichtsprotheses; Lil Nas X in met zilveren parels ingelegde body art en een G-string.
Maar vergeleken met een overvloed aan rustigere bouclés – zelfs de naaktheid van Janelle Monáe in een oversized Thom Browne tweedjas over een piramidevormige bovenbouw die door een groep assistenten is afgepeld om een geborduurde bikini te onthullen, en Anne Hathaway’s veiligheidsgefixeerde Versace – wel – Tweed – Ze zagen er een beetje wanhopig uit. (Om eerlijk te zijn, meneer Lagerfeld, die ooit een supermarkt bouwde in het Grand Palais, waardeerde de virale opmerking net zo goed als iedereen, en zou waarschijnlijk grappig zijn geweest.)
Zelfs Kim Kardashian, die een koord van Schiaparelli-parels om haar nek en taille droeg over een afgezwakt korset, zag er niet op haar plaats uit, alsof ze te hard haar best deed. Dit ondanks het feit dat de parels een duidelijke knipoog waren naar Mr. Lagerfeld’s Chanel, zijn modeveranderende faciliteit met de handtekening van het merk, en hij verscheen keer op keer in meer ingetogen looks voor de andere gasten. Zie bijvoorbeeld Chanel Lizzo’s Chanel met zwarte parels en geschulpte details over de grijze zijden Taika Waititi-jas van Prabal Gurung.
Het vloerkleed stond inderdaad vol met niet zo walgelijke Lagerfeld-referenties, zoals de hoge kraag van Giulia Gucci’s witte satijnen halterjurk en Cardi B’s zwart lakleren camellia-verfraaide jurk uit de studio van Chen Peng, die bij zijn eigen overhemd werd geleverd. en stropdas. Om nog maar te zwijgen van de handschoenen, zonnebrillen en dasspeld die Ke Huy Quan bij Dior Men droeg; het witte trompe l’oeil overhemd en stropdas van Stephanie Hsu’s geborduurde Valentino-jurk; en “Choupette blue” van James Corden’s Brioni smoking (genoemd door meneer Lagerfeld ter ere van de ogen van zijn kat).
Dan was er de gewatteerde handtas van Olivier Rousteing, compleet met “Carl who?” Gekrabbeld aan de zijkant. Het was ooit een knipoog naar een draagtas gedragen door de ontwerper, die een relatief gezond gevoel voor humor had over zijn eigen absurditeit. Meneer Lagerfeld zou waarschijnlijk het zwierige gewaad hebben gewaardeerd dat meneer Rousteing ontwierp voor Jeremy Pope met Lagerfelds volumineuze figuur aan de zoom. Hij heeft tenslotte zijn gezicht op een H&M T-shirt gezet voor hun samenwerking. Hij vond het een goed idee om te komen opdagen.
Maar van alle getoonde Lagerfeld-gebaren klonk er misschien geen meer Lagerfeld dan Rihanna’s aankomst na 22.00 uur, een punt in de avond waarop sommige gasten het feest al verlieten. In een met camelia gedrapeerde Valentino-cocon en een babyknuffelend wit gewaad, veegde ik de armen van ASAP Rocky, die zelf een Gucci-jeans droeg en een kilt in de stijl van een kostuum gedragen door meneer Lagerfeld voor een catwalk-strik op Chanel 2004-show. Meneer Lagerfeld was natuurlijk altijd te laat voor alles. Vaak per uur.
Hij, van alle mensen, zou hebben geapplaudisseerd bij binnenkomst.
‘Organisator. Social media-nerd. Algemene communicator. Bacon-geleerde. Trotse pionier op het gebied van popcultuur.’
