Antrim Hockey Player is een van de beste keepers ter wereld geworden

Eerlijk gezegd onthult een van de beste keepers ter wereld een paar van haar grootste levenslessen, van de voordelen van brood tot waarom we allemaal een beetje Nederlandse openhartigheid gebruiken…

Met uitzondering van het polshorloge van de scheidsrechter, zul je in de sport geen betrouwbaarder paar vinden dan de handen van Red Bull Athlete en de Ierse hockeykeeper Ayeisha McFerran.

Een Jedi-achtige figuur onder de Ierse publicaties en clubkant SV Kampong in Nederland, hij maakt het onmogelijke al geruime tijd mogelijk, niet in de laatste plaats degene die de nu beroemde penalty shootout tegen Canada redt die Ierland naar zijn eerste Olympische Spelen bracht.

En ondanks de vroege exit van het team in het toernooi afgelopen zomer, deed de in Larne geboren ster haar geen pijn met enkele opvallende optredens in Japan, wat er zelfs toe leidde dat haar internationale aanvoerder Katie Mullan McFerran begroette als “de beste keeper ter wereld” .

Maar wat haar carrière zo uitzonderlijk maakt, is hoe ze consequent tegenspoed heeft overwonnen. Op vijftienjarige leeftijd stierf de moeder van McFerran aan borstkanker en de jonge man werd naar een verpleeghuis gestuurd. In plaats van weg te kwijnen, zette ze door en klom naar de top van de binnenlandse wedstrijd met Pegasus Belfast, met wie ze de landstitel 2014-15 won.

In 2015 bracht haar genialiteit haar naar de Verenigde Staten toen ze een studiebeurs voor hockey won aan de Universiteit van Louisville in Kentucky, met als hoofdvak sportmarketing en vier jaar op rij in het universiteitsteam van het jaar zat.

Een waar Hollywood-verhaal? ca. De 26-jarige heeft nog steeds onafgemaakte zaken met SV Kampong en staat te popelen om Ierland te helpen het WK te winnen en nog een Olympische Spelen te bereiken (“Het kostte me zo lang om trots te zijn op mijn prestatie van afgelopen zomer – Maar we komen er langzaam…”) Je komt er niet voorbij – maar wie wel?

Hier zijn enkele van de belangrijkste dingen die ze tot nu toe in haar leven heeft geleerd…

Mijn eerste jaar op de universiteit in Amerika was een echte test

“Mijn eerste jaar was zwaar. Ik ben naar een nieuw land verhuisd, maar reisde regelmatig met het nationale team naar Ierland, dus het was moeilijk om relaties op te bouwen. In alle sporten is er een academisch adviseur die helpt bij het plannen van je schoolwerk met als doel om een hoge GPA – elke week hoor je dat American football- en basketbalspelers niet in aanmerking komen voor wedstrijden omdat ze geen cijfers hebben gehaald – maar het is nog steeds moeilijk. Ik ben geen erg slim boek, dus ik moest wat feesten opofferen. Ik heb mezelf altijd afgevraagd: ‘Wat moet ik deze week bereiken om de beurs te behouden?’ mijn cursussen?”

Spelen in Nederland gaf me een no-nonsense mentaliteit

“De openhartigheid waarmee ik geconfronteerd werd met mijn Nederlandse collega’s [at SV Kampong] Het was zeker een schok in het begin. Als ik niet goed was in trainen, zou iemand me dat ronduit vertellen, en het duurde even voordat ik besefte dat ze het te goeder trouw deden, niet uit wrok. Het heet een schoppen, sommige dagen ben je gewoon niet goed en dat is oké, je kunt niet elke keer perfect zijn. Het is echt verfrissend, want als iemand me complimenteert, weet ik dat ze het menen. Het is beter dan door de bush gaan zoals we thuis doen. Nu is het zoiets als “Als ik slordig ben, zeg me dan dat ik dom ben!”

Ik heb geleerd om te stoppen mezelf als speler in elkaar te slaan

“Als de Nederlandse spelers een slechte pass geven of de bal missen, draaien ze zich om en oefenen ze. Je ziet ze niet gestrest. Terwijl wij, het Ierse elftal, zeggen ‘Ah sorry, mijn fout’. We krijgen een beetje beter, maar we denken te veel na over de kleine dingen. Het is een gezonde houding om te hebben als iets niet gepland is, we zullen het probleem altijd groter maken in ons hoofd. Het kan zijn dat je een examen mist of je bent te laat – nou ja, Ik haat het om late mensen te zijn, maar dat is niet alles en een einde maken aan wie je bent als mens of wat je probeert te bereiken. Er gebeuren dingen. Ga zo door, die psychologische druk ligt achter je.’

Tijdens een schietpartij zonk alles

“Je bent zo vastbesloten om je werk te doen in shootouts dat je weg bent van al het andere, het lawaai, de gejuich. Ik ben zo gefocust op deze persoon die naar me toe komt dat die acht seconden als een minuut kunnen voelen. Ik herinner me de eerste twee schoten. [in the Olympic qualifier shootout vs Canada] In Dublin was het verschrikkelijk voor mij, ik was doodstil. Ik was niet gefocust genoeg. Mijn kracht is mijn beweging, maar ik stond daar als een kegel. Toen we met 3-1 voor stonden, dacht ik ‘Kom maar op, dat zijn zaken, laten we gaan’. Het was een ervaring van buiten het lichaam – weet je wanneer iemand je goed schudt om je wakker te maken? Ik moest het zelf doen en het werkte.”

Een sportpsycholoog heeft me geholpen om weer verliefd te worden op hockey

“Een paar jaar geleden, vlak voor die kwalificatie in Dublin, kwam ik op het punt dat ik een hekel had aan hockey en het voelde als een hele klus. Ik werkte met een sportpsycholoog in Ierland en ontdekte dat het kwam omdat ik alles had gegeven in hockey en niets anders had. Als je 24/7 aan iets denkt, hoeveel je er ook van houdt, je zult het haten. Ik realiseerde me dat ik niet voor mezelf speelde, maar voor anderen, en dat zou me slechter maken dan ik zou kunnen , Ik zou gefrustreerd raken, of mezelf zelfs pijn doen omdat ik het probeerde. Het is een vicieuze cirkel, dus ik deed een stap achteruit en vond iets anders aan de kant.”

Met een moeilijke achtergrond is het moeilijk om hulp te vragen

“Ik ben gewend om te vechten en alles zelf uit te zoeken en zelf te rijden. Het gaat niet eens om mensen die in pleeggezinnen hebben gezeten maar thuis misschien problemen hebben gehad, er zijn veel mensen uit alle lagen van de bevolking die moeten onafhankelijk zijn omdat ze geen keus hebben. Je wilt het niet vragen. Omdat je het moeilijk vindt, zelfs in iets als waar te eten. Ik vind het nog steeds moeilijk om hulp te vragen omdat ik wil dat het gedaan wordt de manier waarop ik weet dat ik het kan en dus weet ik dat ik de controle heb, maar hoe meer netwerken ik bouw, je zult zien dat mensen gewoon hulp willen. Verbindingen maken is alles. Ik krijg meer waarde in het helpen en zien van anderen slagen.”

Ik ben al bezig met het plannen van een posthockeycarrière

“Ik weet dat hockey lang zal duren, dus ik ben onlangs begonnen met een cursus digitale marketing. Alles heeft met marketing te maken, van het lepeltje in je kleerkast tot de merken van grote bedrijven, dus ik merk weer dat ik balanceer studie en sport. Vorig jaar werkte ik bij A Little als personal trainer, maar ik realiseerde me dat ik het niet was, ik wilde niet elke dag dezelfde dingen doen. Het menselijk lichaam is het menselijk lichaam, en dat zal niet veranderen. Wat ik wil doen, is met veel mensen omgaan en creatief worden.”

Blokken van twee uur zijn de enige manier om te studeren

“Ik ben een type A-persoon. Ik hou ervan georganiseerd te zijn, ik moet georganiseerd zijn, ik moet mijn taken voor me zien liggen, zodat ik dienovereenkomstig kan plannen. Als het tijd is om te studeren na de training, kan ik letterlijk moet alles afsluiten Mijn telefoon zit in het vliegtuig en kan me niet bellen dan zit ik 2 uur om te werken Ik krijg veel werk gedaan en voel me productiever dan ik mezelf een hele dag studeren zou hebben gegeven Ik zou 10 minuten studeren en dan 10 minuten koud. Het moeilijkste is altijd zitten, maar zodra ik ga zitten, is het van: “Laten we gaan.”

Als het leven me citroenen geeft, maak ik citroentaart

“Spelen in een team betekent dat ik veel tijd met andere mensen doorbreng, waar ik van hou, maar soms is tijd alleen nodig. Dit is het moment waarop je me op de bank of in de keuken op Netflix zult vinden, wat ik kan doen in mijn eigen tempo. “Het geeft me de tijd om dingen uit te zoeken, na te denken en niet te denken, en om te stoppen met werken met de stroom. Enkele van mijn beste ideeën bij het maken van triple chocolate fudge cake, zoals elke internationale atleet zou moeten doen Mijn droom is om op een dag een “baking-off” te zijn om Paul Hollywood’s handdruk te krijgen.

Ik heb nooit geprobeerd om een ​​dag te laten gaan

“Als je ergens niet van geniet, zal je er niet je volledige energie in steken, en het zal als een hele klus voelen. Het leven is zo kostbaar, waarom zou je je tijd verspillen aan iets wat je niet wilt doen of energie uit halen als er zoveel andere dingen te ontdekken zijn? Je weet nooit wat er morgen zal gebeuren.’