De concepten van boerderij en bos lijken misschien van elkaar te verschillen, of staan zelfs haaks op elkaar, maar Babbitt Wells, 59, brengt ze samen en gebruikt duurzame landbouwmethoden om voedsel te verbouwen op de bloeiende Montague-boerderij van haar familie, Bigfoot Food Forest.
“Als een boerderij een plek is waar voedsel voor mensen wordt geproduceerd, dan is dat wat we doen”, zegt Wells, die haar tijd verdeelt tussen Montague en Needham. “In het voedselbos verbouwen we voedsel door bomen en struiken te planten, terwijl we in de kelder grassen en vaste planten verzorgen. De planten delen voedingsstoffen met elkaar en beschermen tegen ongedierte.”
De term ‘duurzame landbouw’ werd in de jaren zeventig bedacht door de Australische milieuactivisten Bill Mollison en David Holmgren. Sindsdien hebben duurzame landbouwpraktijken zich over de hele wereld verspreid.
Wells wijst er echter op dat Mollison en Holmgren niet hebben geïnnoveerd in duurzame landbouwpraktijken; In plaats daarvan herontdekten ze voedselproductiemethoden die dateren van vóór de moderne landbouw. “Het is eigenlijk gewoon een reeks richtlijnen voor gezond verstand om het goede leven te leiden,” zei Wills.
Wells zei dat veel inheemse culturen bossen beheerden voor voedsel, ook in Australië, Noord-Amerika, Midden-Amerika en Brazilië.
Volgens Wells bestaat duurzame landbouw uit drie hoofdcomponenten.
“Eerst signaleren, evalueren we een probleem of situatie en beginnen we met vragen als ‘Wat heb ik? Wat kan ik gebruiken? …en het zijn dezelfde vragen die we onszelf moeten stellen op andere gebieden van ons leven.”
Vervolgens komt “het elimineren of verminderen van afval”, zei Wells. “We proberen de materialen opnieuw te integreren in een circuit dat door onze boerderij stroomt.” Wells noemde de gipsplaat (rotsplaat) die was overgebleven van het bouwproject. We hebben de gipsplaatafwerking opnieuw ontworpen omdat gips calcium bevat, een van de mineralen die onze bodem mist. We profiteerden ervan om het als meststof te gebruiken en tegelijkertijd hielden we de gipsplaat uit de stortplaats.”
Wells ontdekte later dat het snijden van gipsplaat ook de grondbewerking verbetert, waardoor er meer stikstof en fosfor worden vastgehouden.
“Blijkbaar kan het ook worden gebruikt om strooisel voor pluimvee te verbeteren,” zei ze.
Het derde onderdeel van duurzame landbouw is volgens Wells dat “alles op de boerderij meerdere functies moet hebben. Bomen verfrissen de lucht terwijl ze een leefgebied voor dieren bieden en schaduw creëren. Uiteindelijk voegen ze voedingsstoffen toe aan de bodem als ze doodgaan.”
Wils zegt dat ze in sommige opzichten relatief nieuw is in de praktijk van permacultuur. Ze zei: “Ik tuinier al 20 jaar in een buitenwijk en ben betrokken geweest bij Needham Community Farm. Maar daarna had ik niet veel praktische toepassingen.”
Haar ouders deden aan duurzame landbouw voor voedselproductie in Nederland, waar Wills en haar twee broers zijn geboren en getogen. “Er waren tientallen groepen in Nederland en mijn ouders waren betrokken bij duurzame landbouw en andere ecologische veranderingen in levensstijl in de jaren 80 en 90. Ze vertaalden de populaire Ecoteams naar het Nederlands en maakten deel uit van Danaan Parry’s Earth Steward Network.”
Wills werkte jarenlang in internationale betrekkingen en hielp organisaties zoals de Wereldbank, UNESCO en UNICEF bij het ontwikkelen van strategieën voor investeringen in het basisonderwijs in Azië, Zuid-Amerika en Afrika.
“Ik hield van reizen en mensen ontmoeten”, zegt ze. “Maar de aard van mijn werk veranderde totdat ik ontdekte dat ik voornamelijk rekenkunde deed, spreadsheets maakte en me specialiseerde in computermodellering.” Ik besloot om weg te blijven van dit soort werk.
Hoewel Welles tijdens haar wereldreizen geen landbouwpraktijken bestudeerde, waardeerde ze het om “de vele verschillende manieren te zien waarop mensen goed kunnen leven op zeer verschillende economische niveaus. Ik werd geïnspireerd door de positieve impact van familienabijheid, wanneer mensen samenleven en werken” .
Wils verkende permacultuur in 2017 door zich in te schrijven voor een 10-daagse cursus permacultuurontwerp, en later dat jaar nam hij deel aan twee aanvullende cursussen. In 2018 hebben Wells en haar familie hun achtertuin in Needham omgebouwd tot een proefproject op basis van duurzame landbouwprincipes.
Haar familie kreeg hulp van een student die was ingeschreven aan het Olin College of Engineering, waar de echtgenoot van Wells, Mark Somerville, 53, decaan is. “We ruilden met de student en zorgden voor ruimte en voedsel voor het werk”, zei Wills.
“We voelden ons klaar om deze stap te zetten om land te kopen”, zei Wells later in 2018. “Tijdens een bezoek aan familie in Greenfield voor Thanksgiving hebben we geboden op het land in Montague, het gekocht en in de herfst van 2019 daadwerkelijk aan de slag gegaan.”
“De naam Bigfoot Food Forest” komt van het idee van de ecologische voetafdruk van de mens, zei Wills. Tegenwoordig proberen milieubewuste mensen altijd onze voetafdruk op aarde zo klein mogelijk te maken, wat volgens mij een heel trieste manier is om over onszelf als soort te denken. Wat als we in plaats daarvan een positieve impact hadden? Ik zou graag willen dat onze boerderij een enorme positieve impact op het milieu heeft, vandaar het concept van een grote voetafdruk – een goed idee.”
Wells zei dat ze in 2018 met haar man naar Spanje reisde om de pelgrimstocht langs de Camino de Santiago uit te voeren, nadat ze hersteld was van kanker. ‘Ik dacht aan de naam van onze boerderij voor de zes weken dat we op de Camino waren,’ zei ze. En op een dag verscheen de naam Bigfoot.
Bigfoot Food Forest ligt op 36 hectare in Montague. Bijna de helft daarvan is ongerept bos. De andere helft bevindt zich in velden, boomgaarden, bessen en bomen. “Idealiter zouden we uiteindelijk 36 hectare bij het project betrekken”, zei Wills. “Het bouwen van een voedselbos betekent een leefgebied bieden voor schimmels, insecten, vogels en zoogdieren.”
De boerderij biedt onderdak aan acht schapen, die onder meer het gras maaien, wol leveren en bemesten tussen de rijen fruit- en notenbomen. “Van de acht zijn er drie geregistreerd bij Southdown Babydolls, een zeer zeldzaam en zachtaardig ras”, zegt Wells, die lammeren als huisdier verkoopt.
60 kippen leven naast schapen: 50 legkippen en 10 hanen. We kiezen de hanen om te eten, en we zullen er een of twee overlaten om te bewaken en te fokken,” zei Wills.
De kippen leveren ongeveer 30 eieren per dag, die worden verkocht via CSA-aandelen (Community Supported Agriculture), waarbij mensen zich abonneren op de eierservice. “We hopen de kudde volgend jaar te verdubbelen en de CSA uit te breiden met levering op Greenfield,” zei ze.
Volgens het principe van veelzijdigheid, zegt Wells, ” bieden kippen eieren, vlees en amusement. Ze zijn hilarisch. Ze eten ook restjes, en wanneer ze bij schapen worden gehuisvest, krabben ze en helpen ze bij het verdelen van de schapenmest, waardoor er minder ongedierte in de leefgebied.”
Schapen- en kippenmest levert voedingsstoffen aan de bodem wanneer het wordt gemengd met boombladeren, houtsnippers en gebruikt bedstro.
Bossecties in het Montague-gebied omvatten eiken-, elzen-, berken- en sumakbomen, die Wells en haar familie selectief willen kappen “om andere bomen aan te moedigen groter te worden en om plaats te maken voor walnotenbomen”.
Wells noemde ook “voederbomen” die geplant waren om bladeren te produceren die de dieren konden eten. Het concept van voederbomen is voor veel lezers misschien onbekend, maar de praktijk van het laten grazen van vee op bosbladeren gaat duizenden jaren terug. ‘Schapen eten graag de bladeren aan de takken,’ zei Wills. “We plukken de takken om te snijden terwijl we de verschillende bomen snoeien.”
Ze gaf toe dat “het zeker arbeidsintensief is. Het gebruik van hooi is veel gemakkelijker. Toen er eenmaal tractoren in de landbouw verschenen, gingen veel boeren natuurlijk die kant op.”
Maar klimaatverandering wijst op de noodzaak om de oude manieren opnieuw te leren. “Door de droogte kunnen we de zomer zonder hooi ingaan. Als de droogte komt, kunnen de bomen groen blijven terwijl de velden bruin worden.” En als we op deze manier bomen kappen, stimuleert dat ook de groei, dus het is een win-winsituatie.
De andere bomen op de nieuwe boerderij zullen niet meteen gewassen opleveren, maar Wells denkt aan de lange termijn. Noten- en fruitbomen zullen minimaal drie tot vijf jaar nodig hebben. We hebben amandelbomen, walnoten en twee soorten pecannoten.” Wills en haar familie hebben ook 600 kastanjebomen van verschillende variëteiten geplant.
Wells, van Pecan, zei: “Gezien wat er op onze planeet gebeurt, zullen we tegen 2030 of 2040 in een pecannootklimaat zijn. We passen klimaatadaptatie toe.”
Veel van de vruchtdragende planten in Bigfoot Food Forest omvatten Cornelian-kersen, zure kersen, kiwi’s, frambozen, bramen, frambozen en verschillende soorten “veenbessen”: goji, aronia’s (ook bekend als appelbessen) en duindoorn.
“Ze worden superberry-veenbessen genoemd omdat ze zo veel vitamines en antioxidanten bevatten”, zei Wills. “We hopen in Bigfoot Food Forest een mix van veenbessen te gaan produceren. We willen ook paddenstoelen kweken, omdat die ook goed zijn voor de gezondheid.”
Ruimte delen is een ander belangrijk principe voor Wales en haar familie. “We verwelkomen leden van onze gemeenschap, inclusief vogelaars en vogelaars”, zei ze. “Als we de jonge vogels zien, vertellen we ze dat ze zich vrij moeten voelen om op ons land te lopen.”
Wils en Somerville zeiden dat het bouwen van een huis op hun land “als ons COVID-verzekeringsproject”. We zijn daarmee begonnen voordat de pandemie uitbrak, maar we hebben grote vooruitgang geboekt in de zomer van 2020 en in de trieste, geïsoleerde winter. We hebben onze keuken en badkamer gebouwd en de vloeren gelegd.”
Toen hem werd gevraagd of een van hen eerdere bouwervaring had, zei Wells: “Niet echt. Mark is erg behulpzaam bij het bouwen van dingen en we hebben veel YouTube-video’s gezien. Sociale media zijn verschrikkelijk, maar het hobbygedeelte online is geweldig.”
Wells zei dat haar familieachtergrond ook boeren omvat, maar de erfenis gaat terug naar mensen die ze nog nooit had ontmoet, waaronder haar overgrootvader die in Indonesië werkte, en haar overgrootvader die in Nederland werkte.
“We hebben veel geleerd hoe we moeten boeren en bouwen via YouTube”, zei ze.
Welles verwacht ooit fulltime in Montague te gaan wonen. “Mark zit nog steeds op Olin (universiteit), wat een baan is waar hij van houdt, dus we zullen een tijdje heen en weer zijn. Voorlopig is Mark de cheerleader en reality-checker. Hoewel hij niet betrokken is bij de dagelijkse dagwerk op de boerderij, hij is mijn grootste supporter.”
De twee kinderen van het echtpaar, Charlotte en Josephine Somerville (respectievelijk 23 en 21), zijn ook enthousiast over de boerderij. ‘Charlotte en ik runnen samen Operatie Kip,’ zei Wills. “Josephine heeft het erg druk met het studeren van circuskunsten aan het New England Centre for Circus Arts (NECCA) in Brattleboro en heeft minder tijd, maar ze doen allebei op verschillende manieren mee.”
In de tussentijd hebben de Wils-Somervilles “een geweldige buurman in Montague wiens werk het hoeden van vee en huisdieren omvat, wat hem een goede match maakt.” Ook is er atelierruimte in de nieuwe woning om plaats te maken voor een landarbeider.
“We houden van Montague,” zei Wills. “We voelen ons hier erg welkom. We kijken ernaar uit om onze nieuwe gemeenschap beter te leren kennen en de boerderij op vele manieren te ontwikkelen.”
Evelyn McDougall is de auteur van “Fiery Hope” en komt uit een lange lijn van Quebecse boeren. Als artiest, muzikant en moeder verwelkomt ze feedback van lezers en verhaaltips op [email protected].
‘Organisator. Social media-nerd. Algemene communicator. Bacon-geleerde. Trotse pionier op het gebied van popcultuur.’
