Een nieuw debat over anorexia: moeten we patiënten toestaan ​​de behandeling te stoppen?

Op welk punt wordt een ernstige psychische stoornis onbehandelbaar? Moeten artsen deze patiënten blijven behandelen, zelfs tegen hun wil? Katie Englehart onderzoekt deze vragen met een diepgaande blik op hoe sommige psychologen zich wenden tot palliatieve zorg voor anorexiapatiënten die klaar zijn met vechten tegen hun aandoeningen, terwijl andere artsen deze aanpak professioneel onethisch vinden. (Palliatieve zorg, die begon bij stervende kankerpatiënten, richt zich eerder op het verlichten van lijden dan op het genezen van de ziekte.) Terwijl je de argumenten voor en tegen palliatieve psychologie doorzoekt in… New York Times-magazine Stukje, het kan zijn dat je van kant wisselt. Het verhaal begint met een patiënt genaamd Naomi, wiens anorexia – gecombineerd met een bipolaire stoornis en ernstige depressie – haar leven jarenlang op zijn kop zette, waardoor ze vaak zonder haar toestemming werd ingeschreven voor behandelprogramma’s.

Na het lezen van een artikel waarin werd gesteld dat patiënten met een eetstoornis de mogelijkheid moeten hebben om met de behandeling te stoppen, ontdekte ik dat een van de auteurs ervan, dr. Joel Yaeger, lokaal was en zijn patiënt was geworden. Yager, de focus van het artikel, zou in 2022 een artikel schrijven waarin de term ‘terminale anorexia’ wordt bedacht, wat aanleiding zou geven tot discussie over de vraag of er medische nutteloosheid bestaat in de geestelijke gezondheidszorg. Critici beweren dat er zonder een duidelijk onderscheid geen manier is om te weten of een patiënt ongeneeslijk is; een arts die duizenden patiënten heeft behandeld, zei dat ze haar bleven ‘verrassen’, en dat ze nooit kon voorspellen wie er zou herstellen. Anderen uitten hun bezorgdheid dat de terminale aandoening een diagnose zou kunnen worden waar patiënten naar op zoek zijn. Nu is het debat in volle academische gang, en je kunt het tot in detail lezen hier. (Of bekijk onze andere Longform-samenvattingen.)