De studie zegt dat het poolijs sinds 2007 “onomkeerbaar” dunner is geworden

De conclusie is gebaseerd op drie decennia aan gegevens over de ouderdom en dikte van het ijs dat elk jaar uit het Noordpoolgebied ontsnapt als het de Noord-Atlantische Oceaan instroomt naar Oost-Groenland. Wetenschappers van het Norwegian Polar Institute ontdekten een duidelijk verschil in het ijsniveau voor en nadat het in 2007 een historisch dieptepunt bereikte.

In de jaren daarna laten de gegevens zien dat het noordpoolgebied is binnengetreden in wat de onderzoekers een ‘nieuw regime’ noemen – een regime dat een trend met zich meebrengt naar ijskappen die veel dunner en jonger zijn dan vóór 2007, zeggen de onderzoekers. Ze associëren de verandering met snel opwarmende Arctische oceaantemperaturen, aangedreven door menselijke uitstoot van broeikasgassen.

“Onze analyse toont de langetermijnimpact aan van klimaatverandering op het Arctische zee-ijs”, schreven ze. Natuur tijdschrift.

Walt Meyer, senior onderzoeker bij het National Ice and Snow Data Center aan de Universiteit van Colorado in Boulder, vergeleek de val van 2007 met een bokser die knock-out ging. Alle stoten die leiden, verzwakken de jager, maar die grootste stoot is te groot voor de bokser om te verslaan.

Dit betekent niet dat het poolijs helemaal weg is, maar dat het zich niet snel kan herstellen.

“Je bevindt je in een nieuwe situatie, een nieuw evenwicht, waar je niet gemakkelijk terug kunt gaan naar waar je was”, zei Meyer, die niet betrokken was bij het nieuwe onderzoek.

Gegevens over het potentiële maximale Arctische zee-ijs voor dit jaar, vrijgegeven door het U.S. Ice Data Center op woensdag, toonden aan dat recente trends zich voortzetten: de 5,64 miljoen vierkante mijl ijskap die op 6 maart werd waargenomen, was de op vier na kleinste ooit gemeten. Deze datum ligt zes dagen vóór het gemiddelde jaarlijkse ijsmaximum in het Noordpoolgebied.

de nieuwe De analyse door wetenschappers van het Noorse instituut is gebaseerd op gegevens die zijn verkregen uit de Fram Strait, een doorgang tussen Groenland en de Noorse archipel die bekend staat als Svalbard en waar regelmatig zee-ijs uit de Noordpool doorheen stroomt op weg naar de Noord-Atlantische Oceaan. Onderwaterradarsystemen kunnen de hoeveelheid ijs detecteren die de lucht in stroomt, terwijl satellieten en boeien de beweging van het ijs volgen en de tijd die het in het Noordpoolgebied doorbrengt voordat het uit de pool ontsnapt.

Onderzoekers ontdekten dat er in 2007 een dramatische verandering plaatsvond, toen het Colorado Ice Research Center een recordafname van de zee-ijsbedekking rapporteerde die 38 procent kleiner was dan normaal en 24 procent lager dan het vorige recordniveau, gevestigd in 2005. .

Tot 2007 observeerden ze zee-ijs in verschillende diktes en leeftijden, vaak met hobbels en richels die afkomstig zijn van oude ijsschotsen die samengeklonterd zijn. Maar de laatste jaren zijn ijsschotsen zachter geworden en hebben ze een meer uniforme dikte, wat een indicatie is dat ze jonger zijn en een kortere levensduur hebben. Dit is om verschillende redenen een punt van zorg: verlies van leefgebied voor arctische wezens en een afname van het albedo-effect, waarbij ijs zonlicht terug de ruimte in reflecteert. Het minder ijzige noordpoolgebied absorbeert meer zonnewarmte.

Over het algemeen brengen ijsschotsen 37 procent minder tijd door in het noordpoolgebied voordat ze door de Straat van Fram ontsnappen om in de Atlantische Oceaan te smelten, of gemiddeld ongeveer 2,7 jaar sinds 2007, ontdekten de onderzoekers. De hoeveelheid ijs van meer dan 4 meter (ongeveer 13 voet) dik die door de zeestraat gaat Het is meer dan 50 procent gedaald na een laagterecord in 2007.

Het onderzoek bevestigt eerdere studies die verliezen aantonen van bijna al het oudste en dikste ijs dat het noordpoolgebied bedekte, en dat ijsschotsen sneller om de Noordpool cirkelen en door de Fram Strait naar buiten gaan naarmate de ijskap afneemt.

De studie illustreert waar wetenschappers zich zorgen over hebben gemaakt sinds het laagterecord in 2007 (en sindsdien is verbroken in 2012). Sommigen vroegen zich destijds af of dit het begin was van een epische meltdown. Het gebeurde niet, maar er was ook niet veel herstel.

Meyer zei dat onderzoekers terughoudend zijn om mogelijke veranderingen in het Arctische zee-ijssysteem als geheel bekend te maken, omdat er van jaar tot jaar zoveel variatie in de ijskap is. Hij zei dat de nieuwe studie daar verandering in zou kunnen brengen.

“Ze maken een heel goede zaak en verzamelen veel gegevens om te zeggen: ja, er is een fundamentele verandering en we zitten in dit nieuwe systeem”, zei Meyer.

Sommigen zijn het echter niet eens met een van de conclusies van de onderzoekers.

“Ik ben er niet van overtuigd dat het onomkeerbaar is”, zegt Harry Stern, een wiskundige en zee-ijsonderzoeker aan het Applied Physics Laboratory van de Universiteit van Washington. “Als je de omstandigheden omkeert, kun je de veranderingen in de ijsdikte omkeren.”

Dat zou lang duren, zeiden de auteurs van het onderzoek, zelfs in het meest optimistische scenario van opwarming van de aarde en emissiereducties. Zelfs als de uitstoot van kooldioxide ergens in de komende 50 jaar tot nul daalt, zal het nog tientallen jaren duren voordat de oceaan alle warmte heeft verloren die is opgehoopt sinds mensen fossiele brandstoffen begonnen te verbranden en broeikasgassen uitstoten.

In een antwoord per e-mail op vragen schreven de auteurs: “Aangezien het warmtegehalte van de oceaan in zee-ijsvormende gebieden … is toegenomen … stellen we voor dat de veranderingen op zijn minst onomkeerbaar zijn met het huidige klimaat.”