Maanstof: doorbraak in de constructie van de maan: wetenschappers gebruiken zonnefusie om maanwegen aan te leggen

Wetenschappers geloven dat maanstof op een dag kan dienen als grondstof voor de aanleg van wegen en landingsplatforms op de maan door geconcentreerd zonlicht door grote lenzen te benutten, gebaseerd op experimenten die op de maan zijn uitgevoerd. Land Betreft lasergeïnduceerde fusie van simulatie Maangrondgenoemd ruimte Puntcom.
Het stof op de maan bestaat voornamelijk uit vulkanisch maangesteente dat in de loop van miljoenen jaren tot een fijn poeder is vermalen door kosmische inslagen en straling. Hoewel de maan wit lijkt door gereflecteerd zonlicht, is de grond in werkelijkheid grotendeels donker. asgrauw.
In tegenstelling tot de aarde, die wordt geërodeerd door wind en water, mist de maan deze processen. Als gevolg hiervan bevat maanstof veel deeltjes met scherpe randen, legt Juan Carlos Genis Palomares uit, een lucht- en ruimtevaartingenieur aan de Universiteit van Californië. Allen Universiteit in Duitsland. Deze schurende eigenschap Maan stof Het vormt een groot gevaar voor de verkenning van de ruimte. Bovendien heeft maanstof doorgaans een elektrische lading, waardoor het volgens Genis-Palomares bijzonder plakkerig en kleverig is. Deze kleverige eigenschap kan bij inademing leiden tot schade aan maanlanders, ruimtepakken en mogelijke gezondheidsproblemen.
Om de schade veroorzaakt door maanstof aan rovers op het maanoppervlak te beperken, is één oplossing om ze over bebouwde wegen te laten reizen. Het transporteren van bouwmaterialen uit de grond is echter duur. Daarom streven onderzoekers ernaar om de hulpbronnen van de maan zoveel mogelijk te benutten. In een recent onderzoek experimenteerden Ginnis Palomares en collega’s met een fijnkorrelig materiaal genaamd EAC-1A, ontwikkeld door… Europese Ruimtevaartorganisatie Als alternatief voor maangrond, om te kijken of geconcentreerd zonlicht maanstof tot massieve rotsblokken zou kunnen doen smelten.
In hun experimenten simuleerden de wetenschappers geconcentreerd zonlicht met behulp van lasers van verschillende vermogens en afmetingen, waarvan sommige een vermogen van 12 kilowatt bereikten en ongeveer 10 centimeter breed waren. Ze slaagden erin holle driehoekige tegels te produceren van ongeveer 25 cm breed en ongeveer 2,5 mm dik. Deze tegels kunnen in elkaar grijpen om vaste oppervlakken te vormen over grote delen van de maangrond voor gebruik bij het aanleggen van wegen en landingsplatforms.

Eerder onderzoek heeft gesuggereerd dat intens zonlicht of laserstralen de maangrond kunnen samensmelten tot duurzame structuren, maar experimenten hebben nog nooit eerder klonten van deze omvang geproduceerd, noch gebruik gemaakt van lichtstralen van deze omvang en kracht. Volgens Genis-Palomares zou, om zonlicht te focusseren en een straal te genereren die zo krachtig is als die gebruikt in deze experimenten op de maan, een lens met een diameter van ongeveer 1,74 meter nodig zijn.
Deze aanpak zou het mogelijk kunnen maken om in relatief korte tijd maantegels te maken met behulp van eenvoudige apparatuur, wat een veelbelovende oplossing zou opleveren Maanconstructie. Toekomstige experimenten zullen de veerkracht van deze tegels tegen raketten evalueren om hun geschiktheid voor landingsplatforms te bepalen. Onderzoekers kunnen ook tests uitvoeren onder gesimuleerde maanomstandigheden, zoals die zonder atmosfeer en lage zwaartekracht, zoals bij paraboolvluchten. Dergelijke tests zijn cruciaal om de haalbaarheid van de technologie te verifiëren voordat deze op de maan wordt toegepast, zoals Genis Palomares benadrukte.