Noord-Amerika heeft de afgelopen zeven jaar twee transcontinentale totale zonsverduisteringen gezien, en deze satellietbeelden vergelijken de kruisende paden van het geheel.
In 2017 bewoog een totale zonsverduistering zich van het noordwesten naar het zuidoosten, strekte zich uit van Oregon tot South Carolina en wierp voor het eerst in 99 jaar een schaduw over 14 Amerikaanse staten van kust tot kust. Toen, ongeveer twee weken geleden, op 8 april 2024, bewoog een nieuwe totale zonsverduistering zich van de Stille Oceaan naar de Atlantische Oceaan, maar deze keer van het zuidwesten naar het noordoosten.
Ongelooflijk genoeg volgde de GOES-16-satelliet van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) de totale zonsverduistering vanuit de ruimte en documenteerde de positie van de schaduw van de maan op aarde in intervallen van 5 tot 10 minuten. Recente samengestelde beelden vergelijken de twee zonsverduisteringen en hun vrijwel tegengestelde totaliteitspaden – de korte tijdsperiode waarin de maan het oppervlak van de zon volledig bedekt – die door Noord-Amerika trokken.
“De grootte van de schaduw van de maan op aarde tijdens de totale zonsverduistering was tussen 2017 en 2024 compleet anders”, aldus functionarissen. een vergunning.
De afbeeldingen bevatten meerdere opnamen van de schaduw van de maan die over verschillende locaties langs het totale pad valt. Een verzameling beelden gemaakt tijdens de twee zonsverduisteringen bevestigt hoe verschillend de paden van de totale zonsverduistering waren. Satellietbeelden werden ook gebruikt om video's van elke zonsverduistering te maken, samen met een strookbeeld waarmee kijkers tussen samengestelde beelden kunnen schakelen en merkbare verschillen in de grootte, duur en duisternis van de schaduw van de maan tussen elke zonsverduistering kunnen vergelijken.
Verwant: Nieuwe gegevens laten zien dat mondiale 'tijdsignalen' op subtiele wijze zijn verschoven naarmate de totale zonsverduistering de bovenste atmosfeer van de aarde opnieuw vormgeeft.
De totale zonsverduistering van 2017 was zichtbaar vanuit een smalle corridor door Oregon, Idaho, Wyoming, Montana, Nebraska, Iowa, Kansas, Missouri, Illinois, Kentucky, Tennessee, Georgia, North Carolina en South Carolina. Ter vergelijking: de totale zonsverduistering van 8 april strekte zich uit over Mexico, Texas, Oklahoma, Arkansas, Missouri, Illinois, Kentucky, Tennessee, Michigan, Indiana, Ohio, Pennsylvania, New York, Vermont, New Hampshire en Maine, met een piek in het zuidoosten van Canada.
Er waren ook andere opmerkelijke verschillen, waaronder de maximale lengte van de nier, die in 2017 ongeveer 2 minuten en 40 seconden duurde, maar in 2024 tot 4 minuten en 28 seconden. De breedte van het nierpad was ook aanzienlijk verschillend tussen de twee landen. twee. De zonsverduistering, die in 2017 slechts 113 km besloeg, vergeleken met 185 km in 2024. Dit laatste is te wijten aan het feit dat de zon later dit jaar het zonnemaximum nadert.
Oorspronkelijk gepubliceerd op Space.com
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
