10 essentiële Jeff Beck-nummers

De nummers konden amper de gitaar van Jeff Beck bevatten. Het klonk in tonen met brute krachtriffs. Ruzies met zangers in de schijnwerpers. Ze verstopte zich binnen de grenzen van verzen en refreinen, haar eigen melodieën schreeuwend, noten laten slippen en kronkelen; Soms schraapt hij funky en controversiële percussieve akkoorden.

Op rustigere momenten kan de gitaar van Beck echter ook verrassend teder zijn, een koesterende melodie of opwinding brengend, zinspelend op de onderstromen. Beck, wie Hij overleed dinsdag op 78-jarige leeftijdHij was ook een expert in boventonen, versterking en vervorming van elektrische gitaren. Hij kan zijn Stratocaster in de loop van een enkel nummer ijzig, zinderend, schokkerig en onbekend laten klinken.

Toen zijn carrière begon tijdens de Britse invasie, stopte Beck aanvankelijk zijn gitaarwerk in popradio-georiënteerde liedjes. Maar tegen het einde van de jaren ’60 leidde hij zijn eigen groepen en ondersteunde hij zijn leadzangers met raspende, schrille arrangementen waardoor ze schreeuwden om bij te blijven; Hij baande zich een weg door het metaal. Beck’s instrumentals kwamen naar voren in de jaren zeventig, toen zijn materiaal verschoof naar jazzrock. Maar hij liet nooit de blues- en rockabilly-muziek achter die hem vanaf het begin inspireerde.

Hier zijn, in chronologische volgorde, 10 nummers die laten zien hoe intens Beck is.

De stuwende, op en neer gaande, oosters getinte gitaarlijn die het nummer opent, en de glinsterende gitaarriff achter het refrein, transformeren dit nummer van clichématige Britse pop in iets urgenters. Beck’s leadgitaar neemt het op het laatste moment over, mixt rockabilly en zoiets als raga en laat de rest van de band meegenieten.

Beck’s opgeladen nieuwe versie van “Yardbirds” op Rod Stewart heeft zang en een krokant, opgepompt arrangement dat kan wedijveren met alles van zijn tijdgenoten zoals de Who. Het nummer rockt vanaf het begin, waarbij Beck zijn eigen power-akkoorden beantwoordt met hoge en lage melodieën. De brug begint in dubbele tijd en na het laatste couplet begint de band aan een elegante slow-motion breakdown.

Donovan met de Jeff Beck Group, Parabagageal (1969)

Op initiatief van achtergrondzangeressen, waaronder Susie Quatro, zong frontman Beck dit onstuimige lied voor Donovan, het zachtaardige bloemenkind. De elektrische gitaar van Beck opent met rockabilly-zang, die een staccato pianogroove neerzet en de boel duidelijk op smaak brengt. Hij begon echt te jammeren tegen het einde van het nummer op Free For All.

Beck en Stevie Wonder hebben nummers gedeeld en verschenen op elkaars albums in de jaren ’70, en “Lookin’ for Another Pure Love” van Het Boek der Wonderen “Modern” De gitarist verschijnt op zijn zoetste tonen in de brug van het nummer. Zijn solo zakt naar een hoge toon en stroomt dan nonchalant naar beneden, door het nummer verder in de zang van Wreath Wonder met een paar dia’s en krullen, genietend van de verfijnde akkoordprogressie van het nummer.

Beck’s beroemdste nummer is een instrumentale versie van “Wonder”. Hij speelt het uit in langgerekte frases en steeds wisselende toonnuances: als dialoog, als verschroeiende berisping, als bittere zelfbeschuldiging, als weemoedig pleidooi, als een broze kans op hoop. Van begin tot eind zingt ze.

“Freeway Jam”, geschreven door Max Middleton, de toetsenist van Beck’s band, is een levendige shuffle die uitwerkt en vervaagt alsof het een outtake is van een jamsessie, hoewel de delen duidelijk in kaart zijn gebracht. Het geeft Beck de ruimte om er wat punkmelodieën uit te toveren en ze vervolgens aan te vallen met trillers, strijknoten, blueslicks en dissonanten. a levende kopie Uitgebracht in 1977, toetsenist Jan Hammer verschijnt, waardoor de melodie nog vrolijker wordt.

Rod Stewart voegt zich weer bij Beck voor een remake van Curtis Mayfields gospel-en-soul-standaard, “People Get Ready”, die ingetogen begint maar humeurig wordt. Beck levert een weelderige, fanfare-achtige hook na het eerste couplet, en betrekt Stewart vervolgens steeds meer: ​​hij neemt de melodie over met gebogen variaties, stijgt van onderaf, zet Stewart ertoe aan te gillen en in falset te springen. Hoewel geproduceerd in de jaren 80, vindt het nummer soul.

Kan een fysieke speler als Beck omgaan met de mechanische aandrijving van elektronica? Natuurlijk. De meedogenloos geprogrammeerde drumbeat drijft ‘THX 138’ aan, maar Beck drijft hem op een paar manieren aan: met een stereotiepe oosters getinte loop, met gestage powerakkoorden, met zweverige blues, met woeste stereo call-and-response-akkoorden, met een toon die springt naar de hemel. Van alle gadgets domineren mensenhanden de mix.

Jeff Beck met Jimmy Page, “Beck’s Bolero” (2009)

Voordat hij Led Zeppelin oprichtte, was Jimmy Page bassist van Jeff Beck, toen zijn opvolger bij de Yardbirds. In 1966 werkten ze samen om op te nemen “Becks bolero,” Het is geschreven door Page, voor Beck’s eerste solo-single. Deze zoete introductie op de laatste dag in de Rock and Roll Hall of Fame is baldadig, flitsend, iconisch en overdreven in precies de juiste verhoudingen.

Ondanks zijn snelheid en virtuositeit heeft Beck nooit de schoonheid van een aanhoudende melodie onderschat. Hij speelt deze Hollywood-standaard ondersteund door akkoorden van een strijkorkest, glijdt door de melodie, blokkeert sommige noten en gebruikt de tremolo op andere, waardoor elke draai in het bekende nummer voelt als een kostbare vondst.