Wetenschappers hebben mogelijk een “superzwaar zwart gat” gevonden met een massa van 30 miljard zonnen

Tatiana Roelink mrt 30, 2023 0 Comments

Tweet on Twitter Share on Facebook Google+ Pinterest

Wetenschappers hebben mogelijk een superzwaar zwart gat gelokaliseerd met een massa van 30 miljard keer de massa van onze zon, verborgen in een afbeelding gemaakt door de Hubble-ruimtetelescoop.

Zwarte gaten ontstaan ​​wanneer massieve sterren die meerdere keren zo groot zijn als onze zon zonder brandstof komen te zitten en op een verbazingwekkende manier in elkaar storten. De resulterende singulariteit is ongelooflijk dicht en heeft een aantrekkingskracht die zo sterk is dat zelfs licht niet kan ontsnappen.

Astronomen die de geheimen van deze vraatzuchtige singulariteiten proberen te ontrafelen, moeten worstelen met een uniek kosmologisch probleem: hoe begrijp je iets dat je fysiek niet kunt zien?

Wil je weten hoe we het hebben # astronomen inbegrepen @jwnightingale22 Zwaartekrachtslenzen gebruiken om een ​​zwart gat te ontdekken dat 30 miljard keer de massa van onze zon weegt? Bekijk hier onze demovideo 👉 https://t.co/1e96uYXH5t#DUInspire

– Universiteit van Durham (@durham_uni) 30 maart 2023

Zoals hun naam al doet vermoeden, stralen zwarte gaten zelf geen licht uit en hebben ze geen conventionele oppervlakken die een nabije lichtbron zou kunnen weerkaatsen. Wetenschappers kunnen echter nog steeds licht werpen (bedoelde woordspeling) op de aard van zwarte gaten door te bestuderen hoe ze het omringende universum beïnvloeden.

Het voeden van zwarte gaten trekt bijvoorbeeld materiaal aan van nabijgelegen wolken, planeten en sterren, die extreem heet worden naarmate ze de waarnemingshorizon naderen en zichtbaar licht, röntgenstralen en andere vormen van straling uitzenden.

Hierdoor zijn voedende zwarte gaten relatief eenvoudig te zien en te begrijpen. Aan de andere kant zijn zwarte gaten die niet actief massa consumeren buitengewoon moeilijk te detecteren.

In een nieuwe studie konden wetenschappers het bestaan ​​van een verborgen Leviathan zwart gat ontdekken door het mysterie achter de creatie van een lichtboog op te lossen. In een afbeelding van de Hubble-ruimtetelescoop.

NASA Black Hole-galerij

De vreemde curve in de Hubble-afbeelding – die te zien is in de demovideo die hierboven is ingesloten – werd gecreëerd door een fenomeen dat bekend staat als zwaartekrachtlensing, waarbij de impact van een massief object het pad van licht dat naar de aarde reist vervormt vanuit een ver achtergrondlicht bron. , zoals de melkweg.

Een team van wetenschappers voerde een reeks supercomputersimulaties uit Probeer de bron van de lens te bepalen die het beeld heeft vastgelegd. Elke recreatie onderzoekt hoe de aanwezigheid van zwarte gaten van verschillende massa’s ingebed in een voorgrondstelsel ervoor kan zorgen dat het licht van het verre achtergrondstelsel op verschillende manieren wordt afgebogen.

Het team ontdekte dat ze de unieke lenswerking van de Hubble-afbeelding konden nabootsen door in de simulatie een monsterlijk zwart gat in te voegen dat, ingebed in het hart van het dichtstbijzijnde sterrenstelsel, een massa heeft die gelijk is aan 30 miljard zonnen.

Als de singulariteit inderdaad bestaat, zoals de simulaties suggereren, zou het “een van de grootste massa’s zwarte gaten ooit gemeten zijn, en kwalificeren als een superzwaar zwart gat”, aldus het nieuwe artikel. Gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De auteurs merken echter ook op dat verder onderzoek nodig zal zijn om “stevige conclusies te trekken”.

Wetenschappers hopen dat hun onderzoek zal leiden tot een beter begrip van de superzware zwarte gaten die op de loer liggen in het hart van elk groot sterrenstelsel.

Anthony levert freelance bijdragen over wetenschap en videogamenieuws voor IGN. Hij heeft meer dan acht jaar ervaring met baanbrekende ontwikkelingen op meerdere wetenschappelijke gebieden en er is absoluut geen tijd om u voor de gek te houden. Volg hem op Twitter @BeardConGamer

Afbeelding tegoed: NASA, ESA, D. Coe, J. Anderson en R. van der Marel (STScI)