Arch Hooks, Texas Tech BFA 1987, is een ervaren kunstenaar wiens talent hem heeft geleid op een opmerkelijke reis door het land en over de hele wereld.
Als pianotalent, krachtige zanger en bekwame verhalenverteller is Hooks een “muzikaal mormel” met een steeds evoluerend geluid dat genres vermengt en labels trotseert. Zijn talenten reiken veel verder dan de wereld van de muziek. Of hij nu aan de piano zit of niet, Hawkes entertaint instinctief, bijna dwangmatig, met aanstekelijk enthousiasme en aanstekelijke gril. Zelfs tijdens een Zoom-gesprek met alleen audio leek zijn enthousiasme door cyberspace en virtuele ether te sijpelen om de kamer te verlichten.
Hawkes, geboren en getogen in Amarillo, droomde ervan de volgende Ben Ferrin te worden. Hij kijkt met verwondering naar zijn vroege jaren: “Ik had, bij gebrek aan een beter woord, een goedkoop begin. Ik had geen piano, dus… nou, ik zou niet echt ‘inbreken’… maar Ik wist hoe ik het raam naar de koorzaal moest openen. [at Alamo Catholic High School]En ik zou daarheen gaan en piano spelen. Ik deed ook theaterwerk op de middelbare school, maar dat was erg beperkt. We hadden heel weinig middelen, weet je. Ik weet niet hoe ik daar uitgekomen ben, maar ik bleef werken en kreeg een kans.”
Ik kreeg de kans om naar de Texas Tech University (TTU) te gaan. Hij studeerde aan Amarillo Junior College (nu Amarillo College) toen zijn vriend hem overhaalde om auditie te doen voor de productie van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice’s Jesus Christ Superstar, geproduceerd als onderdeel van TTU’s zomerrepertoireseizoen. Ondanks zijn gebrek aan ervaring in het theater, kreeg hij de rol van Judas. Het talent van Hawkes verscheen onmiddellijk en hij werd gerekruteerd door de theater- en muziekafdelingen. “Ik kreeg een beurs van $ 200 aangeboden. In die tijd deed $ 200 iets, weet je.”
Hawkes koos aanvankelijk voor muziek en heeft goede herinneringen aan wijlen John Gillas en zijn vrouw Mary, die beiden voormalige stemleraren waren op de muziekschool. Echter, Hawks verlangde naar meer tijd op het podium dan hij kreeg in de muziek major en zijn leraren moedigden hem aan om over te stappen naar de theaterafdeling. Volgens Hawkes zei de heer Gillas dat theater “waarschijnlijk zijn stijl” was.
Als theatrale major trad Hawkes op in tal van muzikale en niet-muzikale producties op zowel het hoofdpodium als het laboratoriumpodium. Ook mocht hij voor sommige producten partituren schrijven. De jonge man uit Amarillo deed het goed op het programma en bewonderde zichzelf van tijd tot tijd: “Ik wilde een jonge man zijn die zong en danste, maar ik had geen goede dansopleiding en was 15ft. Maar Diana Moore liet me eruitzien als een echte danseres We hebben The Pirates of Penzance gedaan en ze heeft ons er goed uit laten zien. Echt waar!”
Na zijn afstuderen verhuisden de Hawks in 1987 naar Dallas, waar hij tijdens een diepe recessie worstelde om zijn carrière te beëindigen. “Ik kon niet eens een baan bij McDonald’s krijgen”, herinnert Hawkes zich.
Een vriend haalde Hawks uiteindelijk over om auditie te doen voor Dallas Alley (ook bekend als de Alley Cats), een “duel pianobar” die probeerde de eindeloze feestsfeer van klassieke New Orleans-etablissementen na te bootsen. Hij kreeg de baan niet wetende dat hij een grote rol zou spelen in het ontstaan van een wereldwijde sensatie. Het concept van de schermpiano verspreidde zich snel in populariteit: “We waren in dit kleine barretje in een steegje en deze plek was zo druk dat mensen op het podium zaten. Het was erg claustrofobisch, maar het was fenomenaal!”
Hawkes werkte de volgende twee jaar aan de Alley Cats en vestigde zich als een van de grondleggers van de nieuwe pianobeweging. Vervolgens werd hij gevraagd om te helpen bij het maken van de eerste paar projecten voor wat nu de Howl at the Moon-serie schermende pianobars is. Dit hoofdstuk van Hawks’ avontuur leidde hem eerst naar Cincinnati, vervolgens naar Cleveland en vervolgens naar Orlando. Tegen de tijd dat hij besloot het bedrijf te verlaten, werd hij de directeur van gezamenlijk entertainment voor de hele serie.
Terwijl de sensatie zich over het land verspreidde, was Hawks verdwenen. Na Howl at the Moon nam Hawkes de rol van entertainmentdirecteur op zich bij Jake Ivory’s Rock n’ Roll Dueling Piano Bar in Boston, direct aan de overkant van Fenway Park.
Kort na een ongelukkig motorongeluk vertrok Jake Ivory’s huishaak en vertrok uit Boston. Daarna werkte hij enige tijd met wat hij een “huurpistool” noemt en reisde naar verschillende plaatsen voor beperkte deelname aan pianoconcerten. Hawks heeft een aantal ongelooflijke verhalen uit deze periode, waaronder optredens van beroemdheden zoals Woody Harrelson die het Elvis Heartbreak Hotel zingt en Jerry Springer die optreedt voor ‘I Saw Her Standing There’ van The Beatles.
Nu hij even vaak solo werkt als in schermformaat, koos hij ervoor om zich in Colorado Springs te vestigen vanwege de centrale ligging. Een van die verlovingen bracht Hawks terug naar de Alley Cats, waar hij de toenmalige entertainer Rick Wiedemann ontmoette – een relatie die essentieel zou blijken te zijn.
Wiedemann had enkele Nieuw-Zeelandse zakenlieden benaderd die ontwerpen hadden om het steekspelpiano-fenomeen te importeren. Wiedemann was echter niet bereid om met zijn gezin internationaal te verhuizen, dus verwees hij hen door naar Hawks. Na een paar telefoontjes en faxen stuurden de Nieuw-Zeelanders een afgevaardigde die Hawkes ontmoette in de Ivory Cat Tavern in Austin. De ontmoeting verliep goed en hij tekende diezelfde avond nog een contract voor een borrel in Katz’s Deli.
Hawks, die nog nooit het land uit was geweest, omarmde alles wat de ervaring te bieden had: “Nieuw-Zeeland. Man, ik wist niets over dit ding! Ik kende niemand. Ik [dueling piano] De partner was een 21-jarige Groene Hoorn uit het Zuidereiland omdat iedereen in Nieuw-Zeeland destijds gitaar speelde, maar niemand piano. Ondertussen kijk ik tv en hebben ze een cricketwedstrijd die vijf dagen duurt!? Ik begrijp het niet. Maar ik dook erin en doorweekte alles als een spons. Ik at en dronk alles. Eigenlijk kwam ik terug met een accent.”
De stem van Hawkes krijgt een uitzonderlijk speelse toon als hij vertelt over zijn twee jaar bij The Land of the Long White Cloud: “Ik heb de meest geweldige mensen ontmoet, van miljonairs tot slappelingen. Ik heb hun verhalen gehoord en dat was de meest geweldig ding over. De beste twee jaar van mijn leven waren in Nieuw-Zeeland”.
Twee jaar later reisde Hawkes naar Nederland op verzoek van Jevon Clark, ook wel bekend als de “Green Horned” pianoman uit Nieuw-Zeeland. Hawkes had Clark in contact gebracht met de mensen van Howl at the Moon, die hem op hun beurt de opdracht gaven een nieuwe zaak te openen in Scheveningen (een van de acht stadsdelen van Den Haag) genaamd Crazy Pianos. Hawkes stemde gedeeltelijk in met het feest om de kosten te helpen betalen die verband houden met een thuisstudio-project dat hij op zich nam, en blijft dankbaar voor de ervaring: “Ik speelde met een aantal echt groot talent in Nederland.”
Na Nederland ging Hawkes naar huis in Colorado Springs en voltooide hij de opname van zijn eerste studioalbum: “Het is een speciaal moment wanneer een artiest zijn eerste album ziet. Ik had 1.000 exemplaren besteld en ik herinner me dat ik de doos opendeed en het zag. Dat was het meest verbazingwekkende ervaring ooit – alles zien wat ik al die jaren heb gewerkt. En natuurlijk, weet je, het zorgt ervoor dat je er nog een wilt doen.’
De Hawks bleven de volgende twee decennia in Colorado Springs en deden precies dat. Hij heeft tot nu toe vier albums opgenomen: Piano Talk (1999), Back Seat Oracle (2003), Chemistry (2008) en Time for the Wingman (2013). Elk album is anders en weerspiegelt de diverse mix van invloeden van Hawkes. De gemene deler van allemaal is de energie van Hawkes en het prachtige piano-ensemble. Ongelofelijk, hij bespeelt elk instrument op deze albums (behalve de trombonepartij in het titelstuk van Alchemy).
Meer recentelijk is Hawkes overgestapt op nieuwe artistieke media. Nadat hij onderweg het een en ander had geleerd over videobewerking, werd zijn nieuwste album oorspronkelijk uitgebracht als wat Hawkes een ‘musical movie’ noemt: een audiovisuele film van 45 minuten met gesproken tekst die de kijker door zes toonaangevende verhalen leidt. -up tijd om te vleugel. Ook hier doet Hooks alles, inclusief muziek, arrangementen, bewerking en animatie. Fans van Batman van DC Comic zullen het thema van het verhaal van Hawks herkennen, maar het is veilig om te zeggen dat deze artistieke anomalie helemaal van hem is.
Tegenwoordig leeft Hawkes gelukkig in Dallas met zijn vrouw van meer dan 30 jaar. Als de leeftijd het ooit heeft vertraagd, zal het niet zichtbaar zijn. De haken staan nog steeds klaar om je te vermaken.
Hoewel Hooks blijft werken in het duel piano-formaat, zul je hem vaak solo of met een back-upband zien optreden. Ongeacht de setting, plaats of tijd van de dag, Hawks brengt altijd het feest: “Ik ben niet van plan de wereld te veranderen… maar ik denk dat ik je een leuke tijd kan laten zien. Veel plezier!”
Bezoek zijn website op https://www.archhooks.com/ om meer te leren over Arch Hooks, naar zijn muziek te luisteren en te genieten van zijn nieuwste multimediaproject met de titel ImproVisions.
‘Organisator. Social media-nerd. Algemene communicator. Bacon-geleerde. Trotse pionier op het gebied van popcultuur.’
