Review ‘Speak No Evil’: negeer de rode vlaggen niet

Beleefdheid is geen deugd in ‘spreek geen kwaad’, het is een fatale fout. In ieder geval het soort beleefdheid dat ervoor zou zorgen dat iemand het verontrustende gedrag van een nieuwe kennis negeert en in plaats daarvan die waarschuwingssignalen afbreekt tot culturele eigenaardigheden of iets “niet zo erg als het lijkt”.

Zoals het Deense echtpaar Bjorn (Morten Borian) en Louise (Sidsel Sim Koch) leren tijdens de Slow Chiller-cyclus van Christian Taffdrup, die dit jaar in première ging op het Sundance Film Festival, wanneer iemand je laat zien wie ze zijn, Geloof ze de eerste keer.

De geheime griezel in kwestie is een Nederlands stel, Patrick (Fedja van Huêt) en Karin (Karina Smulders), die Denen ontmoeten op vakantie in Toscane en in eerste instantie lijken op wandelende vakantievrienden. Beide echtgenoten hebben één tienerkind – de Denen hebben een dochter en de Nederlanders hebben een mysterieuze, stomme zoon – een belangrijke factor in hun snelle band. Bjorn staat in het bijzonder op gespannen voet met Patrick, omdat hun relatie nieuwe mogelijkheden suggereert voor een ontevreden vader.

Een komedie van ontspannen moraliteit die zich ontwikkelt tot regelrechte horror, “Speak No Evil” raakt echt wanneer de Denen een uitnodiging accepteren om het huis van hun nieuwe vrienden in Nederland te bezoeken. Louise vindt het snelle telefoontje een beetje dubieus, maar de pittige Bjorn staat erop dat ze het probeert. Als ze eenmaal aankomen, ongeacht wat ze zien, horen of ervaren – onbeschofte opmerkingen, vreemd gedrag, vreselijk ouderschap, volledige minachting voor dieetbeperkingen – is er altijd reden om het te rechtvaardigen of weg te redeneren.

Een tijdje is het niet helemaal duidelijk waar “Speak No Evil” naartoe gaat, hoewel de onheilspellende muziek, iconische titel en coole cinematografie zeker wijzen op een vreselijke bestemming. Er is meer dan een vleugje van zowel Michael Haneke als Ruben Östlund in de acties, behalve dat de personages niet zo volledig tot uiting komen als in het beste werk van deze regisseurs.

Wat het “Speak No Evil” van elke kijker echt zal maken of breken, is het derde bedrijf, dat zijn visie op de wereld letterlijk schudt tot een gruwelijke climax die afdaalt in grafische chaos. Voor sommigen zal het de onvergetelijke kers op de nieuwe horrorcult-favoriet zijn. Maar degenen die hopen op een slimmere afsluiting van Central Conflict, zullen waarschijnlijk net zo boos zijn als de hoofdrolspelers van de film omdat ze de rode vlaggen van de film negeren en tot het einde bij hen blijven.