Een nieuwe studie heeft aangetoond dat de Gale-krater van Mars misschien toch niet zo nat is geweest.
NASA-bureau Nieuwsgierigheid roaming Het landde in augustus 2012 in de 154 kilometer brede Gale, op een missie om het potentieel van het gebied om het leven in het verleden te ondersteunen te beoordelen.
in de buurt Mars De robot, zo groot als een auto, genaamd Yellowknife Bay, heeft fijnkorrelige “moddersteen”-afzettingen gevonden – een sterk bewijs van een oud meer. Terwijl het in de daaropvolgende maanden en jaren door de krater zwierf, zag Curiosity steeds meer tekenen van vloeibaar water in het verleden, waardoor het rover-team concludeerde dat de Gale was ongeveer 3,7 miljard jaar geleden gastheer van een groot meer.
Verwant: Verbluffende beelden van Mars door NASA’s Curiosity-rover
“Dit meer was groot genoeg om miljoenen jaren mee te gaan – genoeg tijd voor het leven om te beginnen en te bloeien, genoeg tijd om sedimenten van meren te vormen en Mount Sharp te vormen”, Michael Mayer, hoofdwetenschapper voor het Mars Exploration Program op het NASA-hoofdkwartier in Washington, zei tijdens een persconferentie in december 2014.
Mount Sharp Het is een gigantische heuvel die vanuit het centrum van Gale ongeveer 5,5 kilometer de hemel van Mars in stijgt. Zijn aanwezigheid is een van de redenen waarom NASA Curiosity naar Gale stuurde: sinds september 2014 rolt de rover over berghellingen en leest hij door de vele rotslagen op zoek naar aanwijzingen over de veranderende klimaatgeschiedenis van Mars.
Een nieuwe studie biedt echter een andere interpretatie van de gegevens van Curiosity en het verleden van Gil.
Hoewel de modderstenen van Yellowknife Bay mogelijk zijn afgezet in een oud meer, “komt het grootste deel van het stratigrafische deel overeen met zandsteen, moddersteen en in elkaar grijpende zandsteen, die intens verweerd zijn maar waarschijnlijk geen lagune.” [lake-related] Oorspronkelijk gebaseerd op de combinatie van sedimentaire structuren, mineralogie en geochemische trends waargenomen als een geologische formatie”, schreven onderzoekers onder leiding van doctoraalstudent Jiacheng Liu van Hong Kong University (HKU) in de krant, vandaag (6 augustus) gepubliceerd in het tijdschrift Science Advances.
Liu en collega’s suggereren dat vloeibaar water die verwering veroorzaakte, maar het gebeurde niet in een meer. Ze suggereren een ander scenario: de meeste sedimenten die Curiosity onderzocht, kwamen in de krater terecht door wind en/of vulkanische activiteit en werden toen veranderd door zure regen.
“Dit is waarschijnlijk de door neerslag veroorzaakte chemische verwering van een bodemachtige omgeving”, vertelde co-auteur Joe Michalsky, adjunct-directeur van het Space Research Laboratory van de Universiteit van Hong Kong en doctoraal adviseur van Liu, aan Space.com.
Gegevens verzameld door Curiosity, namelijk: Nog steeds sterk vandaagMichalsky wijst erop dat er lang geleden een paar kleine meren in Gale waren in plaats van een grote. Hij voegde eraan toe dat die kleine meren waarschijnlijk relatief van voorbijgaande aard waren, met een duur van maximaal enkele tienduizenden jaren per keer.
Als Liu, Michalsky en zijn medeauteurs Mei-Fu Zhou van de Universiteit van Hong Kong – die geen van allen lid zijn van het Curiosity-missieteam – gelijk hebben, kan het voor het leven moeilijker zijn om naar Gale te verhuizen dan wetenschappers dachten. Hoe groter en langer de leefbare omgeving, hoe groter de kans dat de chemie daar iets complexs en interessants gaat opleveren.
Deze interpretatie heeft ook andere consequenties. Bijvoorbeeld pinnen Gale krater als minder anomalie dan algemeen wordt aangenomen, en daarom meer representatief voor het oude Mars als geheel. Dat is een opwindend vooruitzicht, zei Michalsky.
“Dit betekent dat we de omgevingsomstandigheden in bredere zin begrijpen, door naar iets meer gemiddelds te kijken”, zei hij.
We kunnen relatief snel meer duidelijkheid krijgen over de kwestie van Gale Lake, voegde Michalsky eraan toe, met dank aan de neef van Curiosity. doorzettingsvermogen. Volharding arriveerde afgelopen februari op aarde op de 28 mijl (45 km) brede Jezero-krater om te zoeken naar tekenen van oud leven en monsters te verzamelen voor toekomstige terugkeer naar de aarde, naast andere missies. (Volhouden nu Het eerste monster van de Rode Planeet verzamelen, In feite.)
Michalsky zei dat de vloer van Jezero zeker lange tijd een groot, zij het vluchtig, meer heeft gehad.
“Ik betwijfel of de sedimenten anders zullen zijn,” zei hij. “Dus we kunnen deze twee dingen naast elkaar bekijken en zeggen: ‘Oké, kerel: dit is wat we zien in Lake, dit is wat we zien in Gale. De twee lijken niet op elkaar. “”
Mike Wall is de auteur van “Buitenland(Grand Central Publishing, 2018; illustratie door Karl Tate), een boek over de zoektocht naar buitenaards leven. Volg hem op Twitter @michaeldwall. Volg ons op Twitter @Spacedotcom of Facebook.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
