Hoe de wegwedstrijd van het UCI Wereldkampioenschap op de weg in 2022 te bekijken

De wereldkampioenschappen van dit jaar gaan naar Australië, met een bekende lijst van kanshebbers voor de regenboogtrui tijdens de eliteraces van dit weekend.

deze jaren UCI Wereldkampioenschappen wielrennen Het speelt zich af in Wollongong, Australië. De festiviteiten begonnen op zondag met individuele elite-evenementen (winnaars door de Nederlander Elaine van Dijk en Tobias Voss uit Noorwegen) en gaan de hele week door met junior- en onder-23-evenementen.

Maar hoewel we graag toekomstige sportsterren leren kennen, zijn de topraces om naar te kijken dit weekend de elite dames- en herenwegraces, waar de winnaar van elk evenement het recht verdient om het volgende kalenderjaar gekleed te gaan in de regenboogtrui als de werelddominante . Kampioen op de wegrace.

Hier is een samenvatting van alles wat u moet weten:

De weg

De elite dames en heren zullen respectievelijk 164,3 km en 266,9 km racen, waarbij beide evenementen beginnen in Helensburg – een klein stadje 28 mijl ten zuiden van Sydney – gevolgd door een lange rit langs de kust op Grand Pacific Drive – de Australische versie van de California Coast Road Pacific Express – naar Wollongong City.

Nadat ze de finishlijn in Wollongong zijn gepasseerd, zullen beide velden in één ronde van het 34,2 km lange circuit worden aangepakt, waardoor ze over de berg Kira gaan (8,7 km met een snelheid van 5%). Het is niet de zwaarste klim die de renners dit seizoen hebben moeten doorstaan, maar het is een lange klim met een steile helling in het midden tot 15%. Het kan de selectie dicteren in het damesevenement – vooral als de diepe raceteams in een zwaar tempo rijden.

De lange afdaling brengt iedereen terug naar Wollongong waar de vrouwen 6 ronden zullen rijden op het 17,1 km lange City Circuit. Dit kleine circuit bevat de kortere maar steilere (1,1 km à 7%) Mount Pleasant-klim, die het strategische middelpunt van de finish zou moeten zijn. Deze lopers zullen voor de laatste keer slechts 8 kilometer van de finish bereiken, waardoor het de perfecte setting is voor een late race-aanval. De mannenrace volgt een vergelijkbaar patroon, maar legt de afstand af door 12 ronden van het Wollongong-circuit van de stad af te leggen.

Hoewel we eerder ongelijk hebben gehad, verwachten we niet dat grote groepen die racen om hoe dan ook te winnen, aangezien Mount Pleasant een ideale springplank is voor de meer welvarende rijders om te ontsnappen. Het kan allemaal neerkomen op wie aanvalt en wie verantwoordelijk is voor het leiden van de achtervolging. Nederlandse vrouwen en Belgische mannen hebben de sterkste teams in hun evenementen, en als iemand verder gaat en geen coherente achtervolging kan of wil organiseren, kunnen we een gefrustreerde winnaar zien – wat gebruikelijk is in een evenement waar de renners niet racen met hun gebruikelijke commerciële teams.

hoe te kijken

Als je je aanmeldt met FloBikes ($ 150 per jaar of $ 12,50 per maand) tijdens de Spring Classics en je kiest er nooit voor, je hebt geluk: het is de enige legale manier om racen te streamen in de VS en Canada. Heren- en damesevenementen zullen live en on-demand beschikbaar zijn via de FloBikes.com-website, de FloSports IOS-app en de FloSports-app voor Amazon FireTV, Roku en Apple TV.

Met de races die plaatsvinden in Australië – 14 uur eerder dan in New York City – leent de timing zich goed voor avondfeesten op vrijdag en zaterdag – vooral als je aan de westkust woont. De damesrace begint om 22:25 uur EST en zou zaterdagochtend rond 3:00 uur moeten eindigen. Het herenevenement begint vroeg – 20:15 uur EDT – maar eindigt zondagochtend rond dezelfde tijd.

We zullen waarschijnlijk de start van beide races bekijken en dan naar bed gaan – nadat we onze telefoons hebben uitgeschakeld om onszelf te beschermen tegen spoilers die zijn verzonden door West Coast-vrienden. Voordat we de volgende ochtend onze social media-feeds bekijken, zetten we een pot koffie en voeren we een FloBikes-reboot uit om de opwinding over de vertraging te bekijken.

Wat is er vorig jaar gebeurd

Vorig jaar werden de evenementen in Vlaanderen gehouden, met wegraces die begonnen in Antwerpen en eindigden met een reeks circuits in en rond Leuven, een universiteitsstad in de Vlaamse provincie Brabant. De Italiaanse Elisa Balsamo presteerde zaterdag beter dan de Nederlandse Marianne Voss en de Poolse Katarzyna Neviadoma om de wegwedstrijd voor elite vrouwen te winnen. Balsamo’s teamgenoot, Elisa Longo Borghini, probeerde de aanval op de laatste klim, maar nadat hij gevangen was genomen, schoof Balsamo uiteindelijk op.

De Franse Julien Alaphilippe verdedigde zijn titel sinds 2020 en viel een groep renners aan, waaronder pre-race favoriet Wout van Aert (België) op 20 kilometer van de finish om een ​​indrukwekkende solo-overwinning te behalen. Vier renners ontsnapten in de achtervolging van de Fransman, maar eindigden de wedstrijd met een halve minuut toen de Nederlander Dylan van Barley de Deen Michael Valgren versloeg en het zilver won.

Alaphilippe neemt dit jaar deel aan de race, maar na een seizoen dat werd ontsierd door twee ernstige ongevallen, wordt niet verwacht dat hij zal strijden voor een derde opeenvolgende titel.

Rijders kijken

Anime Van Vleuten (Nederland) – Van Vleuten, die in 2019 de wereldtitel won, was opnieuw de favoriet. De 40-jarige heeft een geweldig seizoen achter de rug en won de Omloop Het Nieuwsblad, Luik-Bastenaken-Luik, Giro Rosa, Tour de France Femmes en de meest recente Cerazit Challenge. Ze staat bekend om haar langeafstandsaanvallen – zoals degene die ze lanceerde om in de gele trui te rijden in etappe 7 van de Tour de France voor dames – dus wees niet verbaasd als je vroeg aanvalt om te proberen de concurrentie te verstoren.

Marianne Voss (Nederland) – Misschien kunnen we elke vrouwelijke teamgenoot van Van Vleuten als kanshebber noemen – zo sterk is het Nederlandse team – maar we houden het bij één: Voss, die bijna alle vrouwenraces op de kalender heeft gewonnen, inclusief wereldtitels in 2006, 2012 en 2013. Winnaar Met twee etappes en de groene trui in de Tour de France voor dames – en vier etappes in de Ronde van Scandinavië in augustus – kwam haar beste kans om te winnen in een sprint.

Elisa Longo Borghini (Italië) – Longo Borghini is een klassiekerspecialist die bedreven is in het winnen van eendagskoersen zoals de Strade Bianche, Trofeo Alfredo Binda (tweemaal) en de Ronde van Vlaanderen. Winnaar van de titel Parijs-Roubaix dit jaar, ze is de grootste niet-Nederlandse deelnemer.

Katarzyna Niewiadoma (Polen) – Als haar carrière niet samenviel met een tijdperk van Nederlandse dominantie, zou Niewiyadoma nu waarschijnlijk bijna elke race op de dameskalender hebben gewonnen. In plaats daarvan moet ze vaak genoegen nemen met podia en top vijf plaatsen – zoals haar bronzen medaille tijdens de race van vorig jaar in Leuven. Maar het is altijd een wedstrijd, en als de Nederlandse en Italiaanse teams veel tijd besteden aan het observeren van elkaar, kunnen ze wegrennen om te winnen.

Wout van Aert (België) – Misschien wel de meest getalenteerde klassieke renner in de sport, Van Aert moet nog de grootste evenementen op zijn verlanglijstje winnen: de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en het WK. Na het winnen van drie etappes, de groene trui, en het helpen van zijn team om geel te winnen in de Tour de France, komt de Belg weer in actie, hij won en driemaal in de top vijf in de vier races die hij deed ter voorbereiding op het wereldkampioenschap. De enige klap tegen hem is het feit dat hij de koploper is en uiteindelijk niemand met hem zal samenwerken.

Tadej Pogačar (Slovenië) – Het duurde even voordat de tweevoudig Tour de France-kampioen tweede werd in de Tour van dit jaar, maar hij heeft zichzelf gepositioneerd als wereldfavoriet door Van Aert af te drukken om de laatste Grand Prix in Montreal te winnen. Ondanks zijn faam vanwege zijn bekwaamheid in etappekoersen, is Pogačar een van de beste wielrenners ter wereld en heeft hij races als Luik-Bastenaken-Luik, Il Lombardia en Strade Bianche gewonnen om het te bewijzen. Zonder Primo Roglic in de Sloveense ploeg van dit jaar heeft Poj de volledige steun van zijn teamgenoten.

Mathieu van der Poel (Nederland) – Nadat de Tour de France werd stopgezet, zijn er enkele vraagtekens ontstaan ​​over de conditie van de Nederlandse ster. Maar de tweevoudig Tourwinnaar van Vlaanderen heeft zijn laatste drie races gewonnen en lijkt klaar om te strijden voor de regenboogtrui op zijn perfecte baan.

Remco Evenepoel (België) – Na het winnen van de Ronde van Spanje twee weken geleden, zou het ons niet verbazen als Evenepoel het een seizoen zou noemen. Maar de 22-jarige ging rechtstreeks naar Australië en won de bronzen medaille in de individuele tijdrit. Op papier rijdt Van Aert, maar we betwijfelen of hij meer van de vrije bocht zal krijgen en zou kunnen profiteren als de teams hem laten ontsnappen.