Voor de bewoners waren de silo’s het levende bewijs van de tragedies die de Libanezen decennialang hebben moeten doorstaan, aangezien de gebeurtenissen die het land schokten onverklaarbaar blijven en gerechtigheid niet wordt gediend.
De silo’s die dinsdag vielen, waren de laatste van het structureel ondeugdelijke noordelijke blok, volgens Emmanuel Durand, een Franse civiel ingenieur die vrijwillig samenwerkte met hulpverleners om de structuur te bewaken. Graan dat twee jaar in de zon had gegist en geroosterd, vatte vlam, verzwakte de silo’s en begon het proces van instorting – meest recentelijk op de tweede verjaardag van de explosie.
In april zei de Libanese regering dat ze opdracht had gegeven om alle silo’s te slopen uit angst dat ze uiteindelijk zouden instorten. Maar activisten, families van slachtoffers en ingenieurs verzetten zich tegen het besluit van de regering, waarbij ingenieurs beweerden dat het zuidelijke blok nog steeds structureel gezond was. De families van de slachtoffers en onafhankelijke wetgevers eisten dat het zuidelijke deel als een mijlpaal zou worden achtergelaten totdat een onafhankelijk onderzoek kan worden uitgevoerd.
In 2020 begon een gerechtelijk onderzoek naar de verantwoordelijkheid voor vermeende ambtelijke nalatigheid waardoor 2.750 ton licht ontvlambaar ammoniumnitraat zes jaar lang kon worden opgeslagen aan de rand van een dichtbevolkte stad. Het onderzoek is herhaaldelijk tot stilstand gekomen, waarbij rechters die onderzoeken leidden, werden overstemd door gerechtelijke klachten door ambtenaren die hen beschuldigden van een gebrek aan onpartijdigheid en immuniteit van het onderzoek eisten.
“Als je geen gerechtigheid krijgt, raak je nog steeds gewond, heb je nog steeds sluiting”, zei milieuactivist Samer Khoury, 31. “Voor mij heet dit niet langer PTSD”, PTSS, maar eerder CTSD – persisterende stressstoornis.
Als de silo’s worden verwijderd en er niet langer een monument te zien is, vervolgt Khoury: “Op de een of andere manier stop je met denken [the blast] Of zelfs maar denken dat het is gebeurd.”
Een onafhankelijke wetgever diende in juli een urgent wetsvoorstel in bij het parlement om de silo’s aan te wijzen als nationaal erfgoed. Maar toen het wetsvoorstel in stemming werd gebracht, kwam de wetgevende vergadering op laster en de beschuldiging van kiezersfraude. Parlementsvoorzitter Nabih Berri schorste de zitting.
Onder de velen die bij het gerechtelijk onderzoek naar de explosie werden genoemd, waren functionarissen die lid waren van Berri’s partij, de Amal-beweging.
“Trotse twitterliefhebber. Introvert. Hardcore alcoholverslaafde. Levenslange voedselspecialist. Internetgoeroe.”
