Astronomen hadden de kans om een enorme puinwolk ter grootte van een ster waar te nemen van een dergelijke botsing toen deze voor een nabije ster passeerde en een deel van zijn licht blokkeerde. Dit tijdelijk dimmen van sterlicht, ook wel transits genoemd, is vaak een methode die wordt gebruikt om de aanwezigheid van exoplaneten rond sterren buiten ons zonnestelsel te detecteren. Maar deze keer onthulden de waarnemingen bewijs van een botsing tussen twee hemellichamen die mogelijk de grootte hebben van gigantische asteroïden of kleine planeten, aldus de wetenschappers.
Een team van astronomen begon routinematig HD 166191 waar te nemen, een 10 miljoen jaar oude ster die lijkt op onze zon en zich op een afstand van 388 lichtjaar bevindt. Anno 2015. Astrologisch gezien is het nog steeds een vrij jonge ster, als je bedenkt dat onze zon 4,6 miljard jaar oud is. Op deze leeftijd vormen zich vaak kleine planeten rond sterren. Deze stofmassa’s die overblijven van stervorming en eromheen cirkelen, veranderen in rotsachtige lichamen, in tegenstelling tot de asteroïden die zijn achtergelaten door de vorming van ons zonnestelsel. Kleine planeten rond andere sterren kunnen materiaal ophopen en in omvang toenemen, om uiteindelijk in planeten te veranderen.
Gas, dat essentieel is voor stervorming, wordt in de loop van de tijd verspreid tussen kleine planeten – dus deze objecten lopen een verhoogd risico om met elkaar in botsing te komen.
Puin geeft aanwijzingen over de vorming van planeten
De kleine planeten zijn te klein om met telescopen te kunnen zien, maar wanneer ze met elkaar in botsing komen, zijn de stofwolken groot genoeg om ze waar te nemen.
Op basis van de waarneembare gegevens dachten de onderzoekers aanvankelijk dat de puinwolk zo langwerpig was geworden dat hij een gebied besloeg dat ongeveer drie keer zo groot was als de ster – dit is een minimale schatting. Maar Spitzer’s infraroodwaarnemingen zagen slechts een klein deel van de wolk voor de ster passeren, terwijl de hele puinwolk een gebied besloeg dat honderden keren zo groot was als de ster.
Om zo’n enorme wolk te creëren, werd de botsing waarschijnlijk veroorzaakt door twee objecten die qua grootte vergelijkbaar zijn met Vesta, een gigantische asteroïde van 530 mijl (530 kilometer breed), ongeveer zo groot als een dwergplaneet. In de belangrijkste asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter in ons zonnestelsel, gecombineerd.
Toen deze twee hemellichamen met elkaar in botsing kwamen, produceerden ze genoeg warmte en energie om een deel van het puin te verdampen. Delen van deze botsing sloegen waarschijnlijk tegen andere kleine objecten in een baan rond HD 166191, wat bijdroeg aan de stofwolk die Spitzer zag.
“Door naar stoffige puinschijven rond jonge sterren te kijken, kunnen we in wezen terug in de tijd kijken en de processen zien die ons zonnestelsel mogelijk hebben gevormd”, zegt hoofdauteur Kate Su, een onderzoeksprofessor aan de Steward Observatory van de Universiteit van Arizona. een vergunning. “Door te leren over de uitkomst van botsingen in deze systemen, kunnen we ook een beter idee krijgen van hoe vaak rotsachtige planeten rond andere sterren worden gevormd.”
De eerste ooggetuige die de nasleep van de aanrijding bekijkt
Medio 2018 is de helderheid van HD 166191 gegroeid, wat wijst op activiteit. Spitzer, die infrarood licht zag dat onzichtbaar was voor het menselijk oog, ontdekte een puinwolk terwijl deze voor de ster bewoog. Deze waarneming werd vergeleken met de waarneming die in zichtbaar licht werd vastgelegd door telescopen op de grond, die de grootte en vorm van de wolk onthulden, evenals de snelheid van zijn evolutie. Telescopen op de grond waren ongeveer 142 dagen geleden ook getuige van een soortgelijke gebeurtenis, tijdens een periode waarin er een hiaat was in de waarnemingen van Spitzer.
“Voor de eerste keer hebben we de infrarode gloed van stof vastgelegd en de waas die het stof binnendringt als de wolk voor de ster passeert”, zegt co-auteur Everett Schlowin, universitair hoofddocent onderzoek aan de Steward Observatory van de Universiteit van Arizona. een vergunning.
“Er is geen vervanging voor het zijn van een ooggetuige van een gebeurtenis”, zegt co-auteur George Rick, hoogleraar astronomie en planetaire wetenschappen aan de Regents University. Steward Observatory, Universiteit van Arizona, in een verklaring. “Alle eerder gemelde gevallen van Spitzer zijn niet opgelost, met alleen theoretische hypothesen over de vorm van de feitelijke gebeurtenis en de puinwolk.”
Terwijl de onderzoekers hun waarnemingen voortzetten, zagen ze de puinwolk uitzetten en transparanter worden naarmate het stof zich snel verspreidde.
De wolk is anno 2019 niet meer zichtbaar. Er was echter twee keer zoveel stof in het systeem vergeleken met Spitzer merkt op voor de botsing.
Het onderzoeksteam blijft de ster observeren met behulp van andere infrarood-observatoria en anticipeert op nieuwe waarnemingen van dit soort botsingen met behulp van de onlangs gelanceerde James Webb Space Telescope.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
