De wereld van Alan Clive werd donker toen hij begin twintig was. Hij zag nooit zijn kinderen of de buurten waarin hij woonde nadat hij Detroit had verlaten, of het kantoor van een federaal agentschap waar hij was gekomen om het leven van mensen te veranderen.
Diepe ruimte, hoewel? Hij kan het zien als geen ander. Of beter nog, eigenlijk, want verre planeten zijn het spul van fictie, en de stijgende verhalen van de grootste schrijvers van science fiction hebben erin gespeeld.
Woensdagmiddag, Clive Bond gleed sulky Van de atmosfeer van de aarde en de ruimtebeleving voor hetzelfde. Hij heeft in ieder geval wat van zijn as gedaan en zijn zoon heeft zoveel vertrouwen in de zwaartekracht dat hij van de rit geniet.
“Ik ben zo blij voor hem. Ik weet zeker dat hij er dol op is”, zei Michael Clive, 37.
Een gram of twee van wat werd beschouwd als de opmerkelijke Alan Clive was als vracht verpakt aan boord van een Orbitech-satelliet die door de wolken werd getild door SpaceX Raket Falcon 9. Stel je een rolbreedte cilinder van kwartjes voor, geplaatst in een rechthoek ter grootte van een magnetron, die een noord-zuid baan beschrijft gedurende ongeveer 10 jaar, waarbij elk punt op aarde wordt doorkruist terwijl de planeet eronder draait.
Michael en de rest van Alans familie waren in Cocoa Beach, Florida, voor de boot, om te kijken naar wat ooit fantasie leek.
Hij zei dat ze nadachten over de boeken die de focus van Alans leven waren, en dat werd hun soundtrack.
Robert Heinlein. Ray Bradbury. Isaac Asimov. Alan Clive las alle meteorenregens van de klassieke schrijvers, van de minste tot de ongelukkige genen en onhandige technieken van vroege operaties hem een permanent losstaand netvlies bezorgden.
Het enige wat hij daarna deed was zijn Ph.D. Vanuit Michigan werd hij hoogleraar geschiedenis, schreef een boek over Michigan in de Tweede Wereldoorlog en ging verder met een 23-jarige carrière bij het Office of Civil Rights van de Federal Emergency Management Agency, om ervoor te zorgen dat mensen met een handicap dezelfde steun kregen als ieder ander tijdens natuurrampen.
En, natuurlijk, blijf science fiction absorberen, meestal via een vroege scanmachine voor thuis die hardop voorleest met een zachte stem die op de juiste manier klinkt als een B-filmrobot.
In de laatste momenten van Alan in 2008 lazen Michael en zijn zus Misha hem voor uit een van zijn favoriete basisschoolromans, de gebeurtenissenroman uit 1952 genaamd ‘Stairway to Danger’.
Michael zei dat ze dachten dat het bekende verhaal het hem misschien gemakkelijker zou maken om verder te gaan. Het maakte het hen zeker gemakkelijker.
Vliegende vracht voor eersteklas tarief
Alan’s reis naar de ruimte was een veel vrijer project dan Starship Enterprise.
Nadat hij op 64-jarige leeftijd stierf aan prostaatkanker, gingen zijn kinderen een contract aan bij een bedrijf genaamd Celestes Om wat van hun vaders as op de maan te deponeren, een dienst die vandaag begint bij $ 12.500.
Plannen voor een Vulcan Centaur-raket die de lading zou dragen, werden in 2014 aangekondigd voor een bedrijf genaamd United Launch Alliance, maar ze zijn nog niet in dienst genomen. Michael deed in 2012 een aanbetaling en na tien jaar te hebben gewacht, stelde Celestes voor om een deel van Alan’s stoffelijk overschot om te leiden naar de minder ambitieuze reis.
Hij en Misha, 40, vonden dat goed klinken. Woensdag om 14.35 uur zag het er geweldig uit.
De raket is ongeveer 70 meter hoog, “maar we kunnen hem op ongeveer 10 mijl afstand in zicht krijgen,” zei Michael, “en als die motoren eenmaal zijn ontstoken, kun je niets anders ter wereld zien dan die raket. Het is de helderste verdomme wat ik in je leven heb gezien.”
Meer van Neil Rubin:Ik had niets minder verwacht: hoe Gaylord bij elkaar kwam na een dodelijke orkaan
15 Finse afgevaardigden maakten een busreis door Michigan — en ze voelden zich zo thuis
De tweede trap ging verder de ruimte in met zijn lading kleine satellieten en de as van 47 mensen. De eerste etappe draaide zich om en ging naar huis. Toen ik landde, rommelde een donder over het landschap.
Je zou het niet beter kunnen schrijven.
speciale manier
Alan Clive groeide op ten westen van Palmer Park op Curtis Street 14425 in Detroit. Zijn kinderen zijn geboren in de buurt van de hoofdstad, maar ze kennen het adres omdat hun vader het in boeken heeft gestempeld die hij bijzonder koesterde.
Judy Goldwasser, van Bloomfield Township, die met hem meeging naar Winship Elementary en door de decennia heen los contact heeft gehouden, zei dat hij “een sprankeling uitstraalde, misschien vanwege dat en de dikke bril die hij droeg, en er altijd een beetje anders uitzag dan de rest van ons.”
Ze zei dat hij nog steeds ruimdenkend, vriendelijk en grappig is. “We wisten altijd dat het een ander pad zou volgen dan het onze”, maar in de jaren vijftig verwachtte niemand dat dat pad een baan zou omvatten.
Zijn kinderen deelden zijn passie voor de sterren, Michael erfde ook zijn slechte gezichtsvermogen. ‘Ik ben niet blind,’ zei hij, ‘omdat er nu een betere operatie is.’
De directeur computergraphics in Castro Valley, Californië, werkte eigenlijk een paar jaar bij SpaceX, hoewel dit meer toeval dan ambitie was. Misha woont in Rockville, Maryland en werkt in schone energie.
Michael zei dat hun vader hen leerde over het zonnestelsel, over de kracht van verbeeldingskracht en moed – niet bovennatuurlijke dingen, maar het alledaagse waarbij je “de dingen herhaalt die je moet doen om vooruit te komen en in het heden te handelen.”
Ze keken hoe hij zijn wereld vormde, ook al kon hij het niet zien, en voelden zich woensdag zo krachtig dat ze hem een geweldig nieuw gezicht gaven.
Neem contact op met Neil Rubin op [email protected] of via Twitter op @nealrubin_fp.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
