Winnipeg-fietser die zich voorbereidt op de Olympische Spelen door te strijden tegen de beste ter wereld

Lea Kirchman vervulde haar droom toen ze in 2016 deelnam aan haar eerste Olympische Spelen.

Wie wist dat het zo ingewikkeld zou zijn om haar rol in de Canadese wielerploeg na vier jaar opnieuw op te nemen?

De COVID-19-pandemie heeft twijfels doen rijzen over de ambities van veel olympische hoopvol – aanvankelijk leidden tot het uitstel van de Zomerspelen in Tokio afgelopen zomer, en een jaar later blijven er twijfels bestaan ​​of de herschikte Spelen zullen doorgaan zoals gepland.

Momenteel speelt Kirschman een geweldige rol.

De 30-jarige Winnipeger kwalificeerde zich bijna twee jaar geleden om in Canada deel te nemen aan de Women’s Road Race en Time-Test-evenementen in Tokio en is vastbesloten daar aanwezig te zijn.

“Ik heb geleerd me te concentreren op de factoren die beheersbaar zijn”, zei ze vorige week aan de telefoon vanuit haar huis in Sittard. “En dus blijf ik mezelf voorbereiden alsof de wedstrijden doorgaan. Ik hoop dat dit zal gebeuren en dat ik er klaar voor kan komen. Ik neem niet de beslissing of het wel of niet gebeurt, maar ik kan het. Ik heb nog steeds de controle over mijn voorbereiding. ”

We zijn minder dan drie maanden verwijderd van de Spelen, en de voorbereidingstijd voor training en afstemming tijdens races door heel Europa is cruciaal.

Vorig weekend publiceerde Kirschmann tijdens het rijden van DSM, haar in Nederland gevestigde professionele team, de resultaten van de tweede, derde en zevende etappe overall en behaalde daarmee de tweede plaats algemeen op het prestigieuze Luxemburgse Damesfestival Elsie Jacobs.

Het resultaat was opnieuw een bevestiging van een beslissing die ze had genomen vóór de Olympische Spelen in Rio toen ze ringen in Canada kocht om naar Nederland te verhuizen om te trainen en te concurreren, hoewel ze nog steeds een deel van het jaar woonde en trainde in Dundas, Ont.

De Wereldtour van 2020 werd uitgesteld en tussen augustus en oktober verkort tot een kort seizoen, maar het seizoen 2021 is grotendeels meedogenloos tot stilstand gekomen, met weinig uitstel in verband met de pandemie.

“Dit was een grote motiverende factor om bij een Europees team te tekenen”, zei ze. “Ik wilde echt elke week strijden tegen de beste rijders ter wereld en ik wilde beter worden en deze plek in het Olympische team winnen. Daarom koos ik ervoor om me fulltime voor Europa te verbinden en … en het vak te leren. . ”

De Women’s Road Race, gepland voor 25 juli, begint in Musashinonomori Park en eindigt 126 kilometer op Fuji International Speedway.

“Ik vind het eigenlijk een interessant parcours en ik denk dat het een open race maakt die een beetje moeilijk te raden is, maar ik denk dat het perfect bij mij past als racer”, zei Kirschman. “Ik ben echt een allround racer met een goede sprint, dus ik kan een kans zien als ik de juiste zet kan maken. Ik zou mogelijk een medaille kunnen behalen in deze race.”

Drie dagen later rijdt ze in de 22km-race voor dames, en Kirschman denkt dat ze daar ook podiumpotentieel heeft.

Vanuit de trainingsbasis van DSM in Sittard test het zichzelf routinematig tegen de beste en slimste atleten.

Het Nederlandse team is een wegrace-kracht en produceert de laatste vier wereldkampioenschappen, evenals de 2012 Olympisch kampioene Marianne Voss en Rio-winnares Anna van der Bregen.

“Ik voelde me beter in het racen op het moment dat het gebeurde”, zei Kirschman. “Dus ik heb het gevoel dat dit iets positiefs is op weg naar de zomer en richting Tokio. Ik vind het niveau van mijn motor en kijk uit naar de volgende races.”

Kirchman zal volgende maand het Canadese team versterken om op hoogten in Spanje te trainen en ze kan zich veilig voelen in de wetenschap dat haar plaats in Team Canada veilig is, terwijl veel van haar collega’s van het DSM-team nog bezig zijn om zich te kwalificeren voor hun land.

“Ik heb het geluk dat ik me volledig kan concentreren op prestaties in games en niet kan proberen me ook te kwalificeren”, zei Kirschman. “Ik denk dat ik heb geprobeerd om de uitstel van een jaar in te kaderen als een kans om te groeien. Het gaf me een heel jaar extra om meer over mezelf als ridder te leren en om verschillende dingen tijdens de training te proberen.”

De DSM heeft ook rijders uit Frankrijk, Nederland, Duitsland, Noorwegen, Zweden en de Verenigde Staten, en het vinden van een balans bij het racen voor jouw land en een professioneel team kan een uitdaging zijn.

“Het vereist samenwerking tussen de vakbond en mijn professionele team, echt goede communicatie en samenwerking”, zei ze. “Door dit te doen, kunnen we plannen maken die in overeenstemming zijn met onze beide doelen: goed racen met Canada op de Olympische Spelen en voor mijn team op het World Tour-circuit.”

Racen naar Canada op de Olympische Spelen was niet altijd vanzelfsprekend.

Voorafgaand aan de Olympische Spelen van 2012 in Londen maakte Kirchman deel uit van een groep rijders die op een Olympische pier streed, maar hij verzekerde zich alleen van een plek in het team als invaller. Vier jaar later kreeg ze te maken met hete en vochtige omstandigheden op weg naar de 38e plaats in de wegrace in Rio.

“Ik denk dat ik veel lessen heb geleerd van mijn eerste Olympiade in Rio, die ik zeker mee zal nemen naar Tokio”, zei ze, erop wijzend dat de grote belangstelling voor voeding daar goed van zou moeten zijn in Tokio. “Ik denk dat de wedstrijden er in veel opzichten anders uit zullen zien, maar ik denk dat het me deze keer een voordeel zal opleveren als ik me bewust ben van waaraan ik ga meedoen en hoe de competities eruit zullen zien.”

Een van de belangrijkste verschillen in Tokio is de uitsluiting van internationale toeschouwers, waardoor Winnipeg’s Kirchman-ouders, Rob en Jenna, die vorig jaar oorspronkelijk waren geboekt om naar Japan te reizen, worden geëlimineerd.

“Tot nu toe voelt het als: ‘gaat dat gebeuren? “Haar vader, Rob Kirchman, die de wegrace van 2016 zag eindigen met zijn vrouw in de VIP-sectie van Fort Copacabana, zei.” Hopelijk is het voor de atleten, maar het voelt gewoon anders, denk ik. Verschillende soorten games. ”

Leah’s moeder geeft toe dat haar angstniveau toeneemt als ze haar dochter persoonlijk of levend ziet sprinten.

Het is eigenlijk zenuwslopend, ” zei Gina Kirchman. “Voor mij wil je gewoon dat alle meisjes en vrouwen de race veilig afmaken. Ik ben een moeder en ik maak me zorgen. Het is zo spannend, we kijken online en een paar van de grotere races worden uitgezonden. op tv.”

Risico is een integraal onderdeel van sport.

“Storingen zijn onze grootste angst”, voegde Gina Kirchman toe. “Je gaat heuvels af met snelheden tot 90 km / u en als het nat is … Ik bedoel dat Leah haar sleutelbeen tweemaal heeft gebroken bij fietsongelukken, dus het gevaar is reëel.”

Angst voor blessures lijkt Leia nog niet te hebben afgeschrikt. Ze wordt 31 voor de Olympische Spelen, maar is niet van plan haar competitieve carrière te beëindigen. Het is zelfs bekend dat elite-jockeys uitblinken in hun late jaren ’30, en Kirschman houdt van de manier waarop de sport het verder drijft dan ze dacht dat ze in staat was.

“Ik leg mezelf geen limiet op hoe lang ik dit kan doen,” zei Kirchman. “Ik zal dit doen zolang ik er maar van geniet en me beter voel en groei en een avontuur beleef.”

mike.sawatzky@freepress.mb.ca

Twitter: @ sawa14